Vanochtend weer eens met mijn ‘vriend’ de weegschaal ge-chat. Kwam hem tegen onder mijn bed met stofzuigen. “Zo”, zegt ie: “maar goed dat jij nu niet met je coronabillen op het strand van Puerto Rico ligt.” Tja, corona brengt mij tot zeer gezellige vreetpartijtjes/ borrelplanken met (steeds weer dezelfde) 3 andere mensen thuis. Herkenbaar? Ik hoop het want dan groeien we als hele maatschappij evenredig een paar kilootjes en valt het gewoon niemand op. Ook weer opgelost.
Ja, Puerto Rico/ Gran Canaria. Daar zou ik nu zijn, deze komende week. Weekje zon, omdat we het (begin dit jaar) zo druk hadden met verhuizen en werk. En daardoor moest ik ook de voorjaarsvakantie doorwerken. Zo zielig voor mezelf vond ik dat. En voor de kids. Wist ik veel dat we in een coronacrisis zouden terechtkomen.
De gelukkige huisvrouw
Mijn huis ziet er echt goed uit. In verband met mijn nieuwe thuisleven ben ik nu 100% dedicated aan de schoonmaak. Ik stof, ik stofzuig, ik dweil en schrob de pot. En er is iets verschrikkelijks over te vertellen: ik vind het leuk. Echt waar. Het is gewoon “satisfying” zoals mijn puber zou zeggen. En ik heb mijzelf zelfs na het schoonmaken horen roepen: “ga met je gore schoenen van mijn witte kleed af!” Echt. Net als je moeder vroeger. Al kan ik me niet herinneren dat zij “gore” zei.
Goed, en je kan er goed mee verdienen, met schoonmaken. Dus is een optie. Aangezien zuster Annie weinig kans maakt en juffrouw Annie vanaf 11 mei part-time in de VUT gaat. Heb me ook in mijn mogelijke verpleegkundige carrière verdiept deze week. 3 jaar naar school. Dat zie ik (nu nog) niet zitten. Ik kan trouwens ook veel schoonmaak ervaring aantonen op mijn CV. Heb vroeger al ‘professioneel’ schoongemaakt vanaf mijn 14e. Ik begon bij het bedrijf van mijn vader. En in de vakanties mocht ik samen met mijn vriendin een “grote schoonmaak” doen bij hem, voor extra zakgeld. Dat verbrasten we dan in beginsel aan chips en kaassouffles en later aan 3 bessenjenevers of een Pisang Ambon in de kroeg (En wat daar allemaal gebeurde…..dat is een heel ander soort blog:-)).
Car en Bep
Anyway: “Car en Bep” noemden we onszelf geloof ik. Terwijl we een beetje met een doek door alle werkplekken heen maaiden, fantaseerden we er lustig op los. Vooral bij het bureau van een speciale tekenaar die mijn vader in dienst had. Ben zijn naam vergeten, maar die vonden we helemaal “hot”. Hij had eens moeten weten.
Ik herinner me ook nog een foto van mij met mijn broer en zus op mijn vaders bureau. Ik stond er wanstaltig op, met flapoor en bril en met een stomme gele lamswollen trui met V-hals aan. Vond ik toen stom tenminste (ik neigde meer naar leren jasjes). Zorgvuldig plakte ik elke week een uitgeknipt hoofd over mijn hoofd op de foto. En elke week had mijn vader het weer weggehaald. We hebben er nooit iets tegen elkaar over gezegd. Gek he?
Ik denk tegenwoordig vaak na over alles wat je nooit zegt in dit leven. Dat komt ook door deze tijd. En in het leven voor corona worstelde ik daar ook al vaker mee. Bijvoorbeeld toen mijn vader overleed. Ik ervaar dat je vooral lijdt over dat wat niet gezegd is. Ik merk dat ik daarom nog heel veel tegen zijn foto praat.
Kijk uit je doppen
Dus het leven doet ons spreken maar ook zwijgen. En je krijgt niet altijd een herkansing. En door de STILTE tijdens deze coronacrisis merk ik nog een zintuig dat we te weinig gebruiken: ZIEN. Ik ZIE opeens heel veel. Ik ben blind geweest. Door de druk, die ratrace.
Ik zie bijvoorbeeld nu pas waarom mijn zoon sommige dingen op school niet goed doet. En welke worstelingen hij had in zijn sportclubje. Ik zag ze voorheen ook wel, alleen ik ervaarde het als een vlieg die lastig af te schudden was. En die ik moest “oplossen”. Oplossen, oplossen, oplossen. Terwijl wat er gebeurt ‘in het moment’ juist zo interessant is. Het is echter ook zo menselijk om alles te willen oplossen.
Ik zie en hoor ook dingen die heel spitsvondig zijn. Hoe leuk mijn puber tegenwoordig is. Naast de ‘schuimbek’ momenten natuurlijk. Hoe veel ik eigenlijk om mijn collega(s) geef. Voorheen zou ik diezelfde dingen en mensen eerder soms als “irritant” of “normaal” betiteld hebben. Nu moet ik er om lachen. Of ik geniet er meer van. Niet altijd. Maar meer, beter.
List en bedrog
Maar goed. Even terug naar de titel. Week 6 is de week van list en bedrog’’. En daarmee doel ik op ons mensen en quarantaine. Je merkt dat het te lang gaat duren. We hadden allemaal gehoopt op een beetje versoepeling en dat gaat dus gewoon nog niet. Mijn moeder wil op de koffie komen. Mijn vriend, met wie ik wandel, stoot ik al bijna aan tijdens onze wandeling. Trouwens wel omdat een 70-plusser geïrriteerd op de fietsbel slaat en “opzij” schreeuwt. Zodat ik mijn 1,5 meter moet doorbreken!!! Doe ik overigens voor de kwetsbare medemens van boven de 70. Bizar.
Hoor je het venijn in mijn vorige zinnen? Zo gaat het hè? Ik spreek mijn vriendinnen en die willen eigenlijk gewoon samen in de tuin borrelen. We discussiëren of dat kan. Met die (fokking) 1,5 meter ertussen natuurlijk. En zelf wilde ik op Woningsdag gaan bbq’en met 2 vrienden. Kan dat? Gevoelsmatig wel. Of niet? Nog ff wachten.
Duivels
Grijs gebied. Lastig en eigenlijk ook niet. Het mag gewoon nog niet. Kunnen we het geeneens 5 weken uithouden? We zijn ook niets gewend. Hoe deden mensen in de oorlog dat? Devies is tot 20 mei: stay @ home. Maar wat ik maar wil aangeven: we gaan listen verzinnen en we gaan langzaamaan een beetje de regels overtreden. Dat is menselijk en misschien wel Nederlands ook. De angst vaagt weg en we worden alweer boos op Rutte, waar ik voorheen hele odes aan de goede man las op LinkedIn. Nu lees ik allerlei speculaties over hoe hij zich zal moeten verantwoorden en de “rekening” gaat betalen….zucht.
Dat betekent dat we weer in een nieuwe fase zijn beland. En dit keer verwijs ik naar de fases die een team ook kan meemaken. We zitten alweer in de fase van gewenning en vervolgens agitatie. Onzekerheid en de nieuwe patronen leren kennen worden vervangen door twijfel en “agitatie”. Psychologisch heel goed verklaarbaar en ook bizar.
Je ziet het ook in de media. Jort Kelder, verguisd om zijn onhandige (provocerende) verhaal wordt nu weer voorzichtig aangehaald. Jinek vraagt aan die forse boze meneer met de grijze krullen van de Horeca (ben zijn naam steeds kwijt): “Wat zien jullie dan als mogelijkheid wanneer je zegt dat 1,5 meter niet werkt binnen de HORECA?”Nou,” zegt de meneer: “gewoon open op 1 juni en dan afwachten hoe het gaat. Aha,” zegt JINEK nadenkend. “Dus risico nemen en dan kijken hoeveel mensen er overlijden?”
Duivels dilemma zelfs
“Tja, een duivels dilemma” is zijn antwoord ongeveer. Wow, heftig. Ik vind het moeilijk om te voelen wat ik nu vind. Zelfs ‘mijn ‘Diederik Gommers kreeg een (zeer bedekte) sneer in een programma rond 22 uur op NPO. Was het nu eigenlijk echt wel hoge nood geweest?
Ik denk persoonlijk van wel. Ik ben ervan overtuigd. Niemand, maar dan ook niemand laat voor zijn of haar lol de economie in elkaar storten. En hoe mooi dat we in een wereld leven waar we dus echt zeggen: gezondheid boven alles. In ieder geval voor de eerste 5 weken…
Wat zijn wij toch interessant, wij mensen. We zitten nu dus alweer in de fase van agitatie?
Terwijl we ons in eerste instantie heel erg druk maakten over dat virus. De ziekte. En wees eerlijk: het lijkt me een ongenadig virus en een rotziekte als je die ernstige vorm krijgt. En ik snap ook volkomen de zorg over werk en inkomen. Ben zo blij dat ik niet aan het roer sta in deze. Duivelse dilemma’s.
Juf Annie is dus (bijna) voorbij
En op 11 mei gaan de scholen weer voorzichtig open. Dat betekent einde aan juf Annie. Die op donderdag nog de wanhoop nabij was en niet kreeg uitgelegd hoeveel uren, minuten en secondes er in 7777 seconden zaten. De keurig blinkende ramen trilden bijna uit hun voegen. Mijn excuus moment had dit keer echt 10 minuten, en een greep uit de snoepdoos, nodig.
En dan die plee beneden. Daar zit CONTINUE iemand op. Ik plas bijna in mijn joggingbroek. En de hele dag vragen: “mam, maahaaam, mama mag ik..?” Ik kan niet uit en ik sta uit. Ik ben in een tweestrijd die mij vermoeit en verrijkt.
Ik wil niet meer terug. Nou ja, ik mis wel mijn werk, mensen die mij aanspreken als coach, als trainer, als adviseur of gewoon als Cleef, de gewaardeerde collega.
Ik wil dus wel terug en ik wil ook dit leven! Ik wil dus niet meer helemáál terug. Niet weer die achtbaan van 60+ uur die al mijn zintuigen sluit. Die mooie dingen als “vanzelfsprekend ervaart”.
Ik ga er even tussenuit
Ik dacht dat ik na moest denken over die anderhalve meter. Maar dat lukt wel, ik moet nadenken over veel diepere dingen. Ik ga een weekje vrij nemen. Met de coronabillen in de tuin. Nadenken.
Voor iedereen: Hele fijne Woningsdag en/of meivakantie in je eigen habitat. En werkse. Want ik realiseer me heel goed “hardwerkend Nederland”: velen van jullie zitten samen met het onderwijs en de zorg gewoon nog in de ratrace.
‘I know the feeling’. Maar nu ZIE ik het pas echt.
Succes en tot snel.
Comments