
Vanmorgen stond in de krant dat de ontkerkelijking verder toeneemt. In deze tijd van het jaar denk ik vaak aan de kerk. Gek is dat. Ik ga haast nooit. Ben er wel veel geweest in mijn jeugd. Elke zondag tot aan einde middelbare school. Ik ben me enorm gaan afzetten en ben de kerk als iets vervelends gaan ervaren. Iets wat moest. Waar mensen zaten die niet op zaterdagavond gingen stappen, die er iets van vonden als ik aan de lampen wilde hangen. Die de laatste mode niet belangrijk vonden. En die vooral afkeurend stonden tegen mensen die niet naar de kerk gaan. Ik kan nog hele leuke verhalen vertellen over hoe mijn rebellie zich etaleerde. Ik zie mijzelf nog met een (in de ogen van moeder) provocerende spijkerbroek meegaan op zondag. En met mijn beste vriendin (die ook naar de kerk moest) zongen we stiekem eigen verzonnen teksten op de kerkliederen. Vond ik toen heel erg rebels… Mijn moeder schaamde zich wel voor me denk ik. Ik was best dwars.
Geen idee of al die overtuigingen over de kerk en haar vaste bezoekers ook klopten. Het zat in mijn hoofd. Het werden hele sterke overtuigingen. Die overigens los staan van of ik geloof. Ik ben inmiddels niet meer ingeschreven bij een kerk, maar toch zeker geen 100% atheïst. Ik geloof dat ze mensen als ik “grensgangers” noemen. Ik geloof namelijk zeer zeker in iets. Mag je God noemen, maar mag ook anders. Misschien niet de kerstman, dat gaat te ver. In elk geval is het een persoon, kracht, spiritualiteit waar ik met regelmaat mee praat. En nu ik erover nadenk: ik heb diepgewortelde overtuigingen over hoe je goed moet leven en dat je op deze wereld bent om ook goed te zijn voor anderen. Ik probeer daar ook binnen mijn eigen kleine bubbel zoveel mogelijk naar te leven. Waarbij ik probeer goed te doen, ruimte te bieden aan anderen en natuurlijk ook met grote regelmaat faal.
Vreemd genoeg voel ik elk jaar tegen kerst weer een vreemd verlangen. Iets dat met de kerk, en de kerstnachtdienst te maken heeft. Ik ga soms wel en soms ook niet. Maar ergens raakt een kerstnachtdienst mijn hart. De zang, de saamhorigheid, de symboliek van kerstmis: het nieuwe begin, hoop, liefde, geven, blijdschap.
Juist in deze tijd waarin de wereld om ons heen hard is en we steeds meer last hebben van druk, stress, eenzaamheid en verwarring is een vorm van samenzijn waardevol. Een plek of moment waar je wekelijks heen kan om gehoor te vinden, ontspanning of een goed gesprek met gelijkgestemden. Hoe kan het dan toch dat de ontkerkelijking verder toeneemt? Ik kom er te weinig om daar een antwoord op te geven. Misschien moeten er veranderingen doorgevoerd worden. Misschien zingen mensen niet meer zo graag. Misschien is de bijbel nu echt te oud. Misschien nemen mensen de tijd er niet meer voor, omdat we gejaagd leven en moe zijn op zondagmorgen. Of wellicht moeten we van die zondagmorgen af en gewoon op zaterdag in de kroeg een moment creëren. Ik heb geen idee. Ik weet echter, ook vanuit mijn werk , dat veel meer mensen wel bepaalde verbondenheid zoeken en met vragen lopen. Maar dat ze vaak niet de antwoorden vinden binnen een kerkgemeenschap. Food for thoughts… Ook dit jaar neem ik die gedachten mee deze dagen voor de kerst. Ik google nog wat op “kerstdiensten omgeving Amersfoort”. Wie weet ga ik dit jaar. Of wie weet zoek ik de saamhorigheid door middel van een kerstfilm met het gezin.
Kerk of niet, kerstman of God. Vrolijk of Zalig. Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen met alles wat daar (voor mij) bij hoort: liefde, hoop, geven, samen en warmte!
Tot volgend jaar!
Kommentare