Ontploffing 1: dinsdag na Pasen 9.17 uur
ZO! Mijn zoon kijkt me woedend aan. Pakt zijn computer op, zijn stapel boeken, schriften, spuwt nog net niet op mijn hoofd en stormt naar boven. Ik ga vandaag ALLEEN aan school werken. En iets met een “rotmoeder”.
Echt, ik deed NIETS. Alleen een tipje hier en daar uitdelen. Gratis en voor niks. Fijn toch? Ik moet zeggen dat ik toch ook aan juf Annie begin te twijfelen. Misschien moet ze zelf de basisschool wel over doen. Ik begrijp ook geen snars van een aantal nieuwe methoden. Minsommen die in grote omslachtige tabellen berekend moeten worden. Eerst gokken hoeveel keer 3 in 687 past en dan er weer bij optellen tot je er bent. En dan die categorieën, garaZJEe woorden, SJefwoorden, leenwoorden. Ik word er compleet nuts van. Anyway, nog even door. Wie weet kunnen we na de zomer wel weer naar school.
Pasen: vrede op aarde toch?
En we hadden zo’n heerlijke Pasen gehad. Officieel vrij dus. Anders voel ik me schuldig om het nu “heerlijk” te hebben. Daarover later meer. Nu gewoon lekker in de thuisbios geweest, in de zon gezeten, en van de boeken en gin-tonic genoten.
Op tweede paasdag wandeling gemaakt met de goede vriend. Gewoon hier in de polder voor mijn huis. Was erg rustig. En ja, we hielden 2 meter tussen ons in. Hij had mijn blog gelezen en was het helemaal niet eens met het stukje uit mijn vorige blog: dat ik niet kan vertragen. Ik heb, heeeel lang geleden, in Engeland gewoond in een studentenhuis met hem. Hij proestte het uit. “Ik zie je nog gaan….naar de badkamer…met je wijntje, kaarsjes, je kaasjes, je boekje. Jij kan relaxen als de beste.” Niemand kon naar de plee want Miss Clever (leuk hè op zijn Engels:-)) lag in bad. Een uurtje of 3. In de badkamer met vloerbedekking.
Daar zijn ze dol op in Engeland. En ja, het is dan 23 jaar geleden, maar wel waar. Ik kon toen waanzinnig goed onthaasten. Ik had ook een gebroken hart in die tijd. Dus ik hoor “I miss you like crazy” weer in mijn oren schallen wanneer ik aan die tijd denk. Ik hoor vaak muziek passend bij mijn herinneringen. (Ik twijfel wel ernstig welke muziek er kinkt bij Corona, over 10 jaar).
Volgens mij heb ik toen ook nog mijn matras in de fik gestoken. En de magnetron. Per ongeluk natuurlijk. Terwijl ik grienend op mijn bed een peukie rookte en een fles wijn dronk. Ja echt, dat deed ik toen, als onbesuisde studente. Gewoon een crisis toelaten. Er me aan overgeven en er stiekem beetje (zelfmedelijden) van genieten. En ook toen klaarde het snel weer op. Achteraf, mooiste tijd van je leven.
Wat is er dan gebeurd in die 23 jaar erna? Waarom ervaar ik nu een grote onrust dat mijn “ratrace” opeens gestopt is? Waar is de veerkracht? En welke overtuiging draag ik bij me dat ik wel in het weekend mag ontspannen? Wat een deconstructieve vaardigheid ontdek ik opeens: Schuldgevoel. Plichtsbesef? Hebben anderen dat ook zo sterk? Of is dat vooral iets voor vrouwen?
Schuldgevoel: vrouwelijk of mannelijk?
Zo sprak ik een leuke dame van school waarvan de dochter echt een schuldgevoel had dat ze de kippenknutsel voor Pasen nog niet had afgemaakt. En dat stond wel in de PowerPoint van die dag. Wat zou juf wel niet denken? Mijn zoon heeft daar echt geen last van. Haha. Hij heeft binnen 1 seconde die kip getekend, als een kleuter in gekleurd en “KLAAR” geschreeuwd. Maar goed, we moesten wel een foto insturen aan de juf dus uhm.…ik (met mijn schuldgevoel) heb hem even bijgewerkt en uitgeknipt en als kaartje naar opa en oma gestuurd. Was er echt trots op. Sterker nog…..ben er uren mee bezig geweest. Ook een leuke foto naar de juf gestuurd. Ze was erg tevreden met me en speelde het spel leuk mee door zoonlief een compliment te geven. En euhm….hij had totaal geen schuldgevoel.
En die mensen die minister Bruins gek gemaakt hebben met dat gezeik en doordrammen in het Kamerdebat? Zouden die zich misschien een klein beetje schuldig voelen? Ik voel dan plaatsvervangende schaamte en zou die man het liefst even willen opbellen of knuffelen.
En die Hoekstra (heb je die o.a. gezien bij Jinek met Johan Derksen? Hilarisch!). Die man kan president Trump natuurlijk niet afvallen, als ambassadeur van Amerika. Zou die zich schuldig voelen? Om zo’n figuur te steunen? En die Trump zelf dan: zou hij zich wel eens schuldig voelen? Met wat hij allemaal aanricht? Daar voel ik geen enkele neiging tot knuffelen overigens.
Zonder schuldgevoel durf je dus wel veel. Dan kan je ook mensen pijn doen en weer doorgaan. En beslissingen nemen. Dat heeft zeker zo zijn voor- en nadelen…..
Toch heb ik dan liever schuldgevoel.
Cultuurshock
Mijn eigen schuldgevoel ebt deze week wel langzaam weg nu ik er meer over nadenk. En er tijd voor neem. Wat ook hielp is dat ik een uiterst inspirerend Webinar van Jitske Kramer volgde via Denkprodukties/Zoom over “cultuurshock” en de fases waar we in kunnen zitten in een situatie zoals nu met Corona. De essentie van dit Webinar was dat we met elkaar een cultuurshock meemaken en mogelijk in verschillende fases (van verwerken) zitten. Daardoor begrijpen we elkaar nog niet altijd. Sommigen zijn nog druk bezig met de aanloopfase (wc-papier hamsteren om te overleven). Anderen voelen grote onrust of juist enorme rust. In mijn sector zag je bijvoorbeeld binnen een week een tsunami aan online trainingen. Ik ging bijna gillen. Toch ging ik er deels in mee en heb ik mijn eerste virtuele training en enkele coachgesprekken alweer achter de rug. Ik voel dus nog steeds beide: RUST en ONRUST.
En dan de derde fase: de verandering. Dan wordt het nieuwe normaal langzaamaan weer “normaal”, een basisritme. Daarna komen we pas in de fase van echte verandering waarin we oplossingen gaan bedenken voor de lange termijn. Alleen, zolang we onszelf die eerste bezinning, twijfels en weer nieuwe moed niet gunnen, dan komen we maar moeilijk tot een effectieve transformatie. Een mooi inzicht.
We moeten dus gewoon de tijd nemen en STILTE ervaren om tot iets nieuws te komen. Niet weer een “ratrace” instappen, als je je dat tenminste kan veroorloven. Wat ik ook een hele mooie uitspraak vond was “we hebben nu ‘toekomstverdriet’. Verdriet over wat niet meer gaat zijn of komen.” BAM, zo voel ik het ook!
Na dit seminar begreep ik opeens ook dat ik best een goed plan klaar heb liggen voor na 28-4. Heel veel van “mijn” werk kan binnen de 1,5 meter economie met behulp van, of in combinatie met, virtuele tools en/of kleine groepjes. Eigenlijk had dat altijd al gekund. Ook nu, tijdens die intelligente lock down. Alleen waren zowel ik als mijn klantenkring er nog niet geheel aan toe. We waren - en zijn soms nog - in shock. Of met andere dingen bezig.
Wellicht betekent dit nieuwe normaal dat ik minder inkomsten zal krijgen. En dat ik dus meer van die prachtige, waardevolle factor “tijd” ga krijgen. Waar ik nu ook echt oprecht van geniet. En waardoor ik zoveel ideeën krijg. En waardoor ik opeens bijvoorbeeld ben gaan schrijven.
Recessie ben je zelf
Daarom lief bedrijfsleven en lieve mensheid: er is hoop voor het leven na corona. Alleen moeten we wel willen blijven ontwikkelen en veranderen. En weer mogelijkheden gaan zien, samen. Want met zijn allen een recessie indonderen, dat kunnen we inmiddels wel.
Bedrijven roepen veelal “eerst overleven” en “nu even geen budget”. Snap ik, wanneer je een kroeg of reisbureau hebt. En toch hoop ik, als het kan, dat bedrijven ook blijven investeren. En voor veel bedrijven geldt: het kan wel. Alleen de mindset staat nog in een fase terug.
Want we kunnen elkaar blijven helpen en inspireren. Er kan veel, maar velen van ons zitten nog in overlevingsstand of “cultuurshock”. Neem de tijd want Jitske leerde mij dat we juist in de STILTE weer ruimte en nieuwe manieren/kansen gaan zien.
En ook al is de portemonnee wat minder dik, ik beloof oprecht om een bijdrage te blijven leveren aan een gezonde economie. Ik ga ook weer zomerkleren kopen, Indiaas eten en een nieuwe stofzuiger bestellen. Mijn ketel blijf ik stoken en mijn goede doelen zeg ik ook niet op.
Vanavond bestel ik bij een lokale horecaondernemer.
Dus als jullie blijven trainen, coachen, ontwikkelen en meer. Dan blijf ik kopen, verbouwen, consumeren en meer. En met mij hopelijk iedereen in Nederland die kan en wil. Wat je zegt ben je namelijk zelf. Economie, dat zijn wij zelf.
Samen door corona. Graag ook samen NA corona. Op weg naar het nieuwe normaal. Ben zeer benieuwd naar de persconferentie.
Fijn weekend!
Comentarios