Week 4: ben het strontzat!

Dip

Week 4: De week van de hersenspinsels! Vorige week was ik nog een soort van euforisch. Ik merk dat ik moe word. Moe van corona en praten over corona. Lezen over corona, luisteren naar meningen over corona, scenario’s bedenken voor tijdens corona en na corona.

Ik heb helemaal geen zin meer om erover te praten en ik maak me zorgen over het virus. Over mijn (schoon)ouders, over de piek die hier nog komen moet, over mijn werk. En ik heb slecht geslapen afgelopen week. ‘snachts lijkt alles erger. Ken je dat? Dan voer je hele gesprekken met mensen die dingen doen die je soms lastig of irritant vindt. Van die gesprekken die je wellicht nooit in het echt met ze gaat voeren. Zonde eigenlijk. Want het kost je aardig wat energie in je hoofd.

En dan slaap je niet meer en ga je vervolgens doemscenario’s bedenken. En voor ik het weet heb ik mijn telefoon gehaald en google ik op vacatures ‘docent communicatie’ of 'omscholen tot verpleegkundige'. Mijn hele leven heb ik trouwens eigenlijk al “zuster Annie” willen worden. Heb zelfs een dag stage gelopen in het AZU. Alleen ik viel flauw bij de eerste druppel bloed. Daar hadden ze het idee om te testen of je een beetje “ballen” had als 15-jarige. Denk tenminste dat dat de reden was waarom het programma dusdanig was. Let maar op.

Mijn dag stage in het ziekenhuis

Eerst mocht ik helpen ontbijt rondbrengen. Dat ging best. Daarna mocht ik helpen met het schoonmaken van alle ondersteken (zo noemden ze dat, wist ik veel). En als klap op de vuurpijl mocht ik observeren hoe een klisma werd ingezet. Ik moest op dat moment al bijna aan het zuurstof. Maar er was meer. Ik mocht tenslotte een meneer gezelschap houden die in ondiep water was gedoken en alleen zijn pink nog kon bewegen. Hij vertelde mij zijn hele verhaal en de gevolgen van zijn dwarslaesie. We waren samen aan het huilen. Ik heb hem nog wekenlang kaartjes gestuurd en kon het niet loslaten. Dus dat werd hem niet, de verpleging. Dag zuster Annie

Positieve start

Anyway, ik ben deze week echt positief begonnen. Al mijn NLP-technieken erin gegooid. Begrip getoond voor iedereen die even wilde klagen/sparren. Weer kaartjes, bloemen en tekeningen verstuurd. En zo effectief mogelijk feedback gegeven. En het werkt. Met ongekende resultaten, een fantastische lift in mijn huwelijk en bloedjes van kids die mij de hele dag aanbidden. En ik hen…NOT!

Haha, nee ik weet best dat het echt werkt. Tot aan de lunch op maandag of zo. En natuurlijk kwam de feedback er daarna toch ook wel eens “ongezouten” uit. Op dinsdag heb ik zelfs geschreeuwd. Voluit ging ik.

Maar veel interessanter was de feedback die ik deze week heb mogen ontvangen. Laten we leuk beginnen. Op mijn blogs: wat zijn positieve reacties en appjes fijn! Ik heb ze zelfs stiekem ‘s nachts nog eens gelezen. Voordeel van een paar keer wakker liggen. Ik merk dus echt dat dat mede de reden is dat je door blijft schrijven. Nu snap ik wat dat ‘like effect met mensen doet. Verslavend. Grote dank!

Ik heb gelukkig ook nog vele ontwikkelpunten. Let op, komen ze. Maandag 8.30 uur komt de puber beneden en zegt op dringende toon: “Nu weet ik waarom ik altijd verkouden ben! Door die deur die jij elke ochtend wijd openzet! Irritant is dat zeg!”

Natuurlijk met een brede liefhebbende glimlach de 3G’s aan haar uitgelegd. En de belofte dat ik dan als was in haar handen ben wanneer ze het op die manier zou zeggen. Reactie: Rollende ogen en een binnensmonds “duh…”.

9 uur begonnen met ‘homeschool’. Empatisch aan zoonlief uitgelegd dat wanneer je eerst de som goed leest i.p.v. er zo snel mogelijk van af te willen zijn en alles af te raffelen, je als gevolg ook goede antwoorden en krullen in je schriften krijgt. En dat levert vast meer lol op in je schoolwerk. Toch?

Mam, pleur toch op met je onzin

Zoon keek me indringend aan en daar kwam die hoor: “Jij zegt toch wel eens dat je best het onderwijs in zou willen? Ja? Zou het niet doen, als je je zo streng gedraagt bij ons in de klas krijg je echt de hele klas tegen je.” BAM, die komt binnen. Weer een carrière mogelijkheid afgesneden:-). Dag juf Annie.

En wat vind je van deze? “Waarom scheld jij zou veel mam?!” Dat doe ik helemaal niet! “Je zei net nog ”tering” anders.” BAM, een spiegel, komt ook binnen. Niet meer doen dus. Zouden mensen in 2045 ook “corona” als scheldwoord gebruiken i.p.v. tering trouwens? (En bestaat dat biertje dan eigenlijk nog wel? Of is dat inmiddels al om zeep geholpen; net als Buckler. Wie kent dat nog?).

Redding

En dan, net op het juiste moment, belt een lieve collega/vriendin en ik vertel haar dat ik doodmoe ben door de slapeloze nacht. En erachter kom hoe leuk ik het thuis eigenlijk heb nu ik minder werk maar ook soms een soort depressieve gevoelens ervaar. “Ja”, zegt ze nadenkend en compleet geweldloos: “jij kán natuurlijk helemaal niet vertragen. Dat zit niet in je, maar nu moet je wel”. BAM, komt ook binnen. Ik kan dát dus helemaal niet. Daarom kan ik niet gewoon even in de zon gaan zitten en genieten van mijn lot. Ik kan niet “uit”. Voel ik me schuldig.

Kwam allemaal binnen, met of zonder 3 G’s. Omdat het gegeven wordt vanuit puurheid, oprechtheid en compassie. Van mensen die jou echt kennen en echt waarderen. Omdat het raakt. Omdat het iets in mijn binnenste in beweging zet.

Kan ook pijn doen

Doet trouwens verrot zeer als je feedback wel voelt, maar niet krijgt. Ken je dat? Je vraagt erom bij een persoon waar je een ‘onuitgesproken gedachte’ bij voelt. Je probeert de drempel zelfs te verlagen en toch blijft iemand sociaal wenselijk. Soms is dat zo. Je weet dat het dus toch niet veilig genoeg is om die feedback aan jou te geven. Of er is een andere reden. Zelf slik ik ook met regelmaat feedback in. Gewoon omdat de ander er heel erg van in de verdediging gaat, of ‘gelijk wil halen’ of ik het niet handig doe, kan ook. En die ander weet dat ook wel. Dus je blijft het samen weten, maar spreekt het samen niet uit.

Ik ben nu 46. Ik heb geleerd. Laat het los! Laat het er zijn. Zoek mensen waar je het wel bij kan en blijf bij anderen lekker aan de oppervlakte. Voor alles is wat te zeggen.

Positief de Pasen in

Wat echt helpt om je veerkracht te bewaren en dips te overwinnen, is leren zien wat goed is en daar echt even van te genieten. Hoe onnatuurlijk dat soms ook is voor ons brein. En ik verloor mijn dip deze week door o.a. te genieten van een bos bloemen, de oprechte aandacht van een hele goede vriend, en dan die heerlijke vers gemaakte gevulde pasta die op de stoep stond. Van een andere lieve collega/vriendin. En op donderdag werd ik zomaar opgebeld door een paar dierbare klanten. Werd er zo blij van. En niet te vergeten mijn puber: die een meesterlijke frappucino maakt om me op te beuren. Hartverwarmend en lief.

En ik word daarnaast dus echt wel een beetje gek van corona en dat alles gaat over corona.

Er stond ergens op nu.nl een artikel over een enorm gat in de ozonlaag. Al dat soort nieuws en ander nieuws valt compleet weg bij corona. En toch brengt corona ook mooie dingen, gek genoeg. De luchtkwaliteit is veel beter! Mensen zien nu dat minder reizen voor je werk echt kan! Zelfs de grootste digibeet digitaliseert. Top, top, top!

En dan tot slot ter inspiratie: Diederik Gommers, wat een kerel! Heb je hem gezien? Ja natuurlijk! Anders heb je onder een steen gelegen. Hoe die kerel praat. Zo waanzinnig scherp op inhoud. Die persoon kan de ‘sense of urgency’ subliem overbrengen. In combinatie met dat indringende appèl op je gevoel. Omdat die man gewoon echt is en meent wat ‘ie zegt. Fantastisch.

Fantastisch werk (ook) doet hij.

Fijne Pasen! Stay home!