Kom ik mee aan in week 15... De week dat ik besef dat ik nu echt afscheid moet nemen. Van een heel bizar en toch, in sommige opzichten, ook mooi tijdperk. Ik ben weer “buiten” geweest.
En het gaat de goede kant op met dat virus
De weg naar het nieuwe normaal is weer verder geopend. We mogen weer uit, weer ontmoeten, weer naar buiten, demonstreren en vrijwel alles doen waar we zin in hebben. Mits met minder dan 100! Mits 1,5 meter afstand, mits handen wassen en mits niezen in de elleboog.
Juf Annie hangt allang aan de wilgen. Ik vind online workshops geven inmiddels leuk en ben na 3 volle maanden weer LIVE voor de groep geweest. Daarnaast ben ik nu veel meer toegespitst op coachen. Dat liep zo. And I LOVE it!
En de gemiddelde Nederlander is gewoon weer kwaad, woest en heel druk met bewijzen wie er allemaal wat verkeerd gedaan heeft de afgelopen maanden. Ik erger me er wild aan én snap het ook wel weer. Da’s het nadeel van beschikken over enige empathie. De beide kanten zien.
OMG, shame on me. Ik ga die lockdown ernstig missen!
Iedereen verzucht “wat heerlijk hè, die kids weer naar school?”. En “fijn dat we weer uit eten kunnen of sporten.” Ik voel een vreemde brok in mijn keel en een steen in mijn maag. Ik wil niet. Ik schaam me dood. Ik kan wel huilen. Maar ik zal de lockdown echt bijzonder missen. Wat heb ik genoten van een leven binnen een kleine “inner circle” met mensen die er toe doen. Nou ja, eerst natuurlijk 2 weken stress, angst, hysterie en keihard gewerkt aan nieuwe zakelijke concepten maar toch…. Na week 5 werd alles roze. Met wandelingen op afstand, coronakilo’s en vakantiegevoel. Ik heb 18 kikkervisjes tot kikkers laten uitgroeien in mijn woonkamer. Ik rook soms de sloot nog aan mijn handen wanneer ik in een coachgesprek zat in mijn nette blouse. Na een online meeting dook ik in mijn opzetzwembad. Mijn autobanden stonden leeg, mijn fiets maakte 300 kilometer. Mijn zoon is nu heppiedepeppie en van binnen naar buiten gekeerd. Mijn dochter is het voorbeeld van een generatie die zich prima redt met digitaal onderwijs. En mijn vent schreeuwt al veel minder hard door het huis als hij een Teams meeting heeft. Hij heeft nu oortjes, de schat.
Ik heb trouwens nu ook een (werkende :-)) moestuin en mijn tuin lijkt wel een bloemenwinkel.
Mijn meestal bleke huid is bruinverbrand. Alleen is mijn bankrekening wel bijna leeg. Voor het eerst overweeg ik nu serieus om tijdens de vakantie te gaan kamperen.
Kortom: Het is net of ik een enorm gave vakantie heb gehad en niet terug wil naar huis.
Kon het al nooit
Ben heel lang erg slecht geweest in afscheid nemen en loslaten. In alles. Het begon al toen ik klein was en op schoolreisje zou gaan. Ik was ziek en kon niet. Ontroostbaar was ik. Later met vriendjes hetzelfde geneuzel. Ik kon het niet goed uitmaken. Wachtte liever tot zij mij aan de kant zouden zetten. Of ik liet het een beetje doodbloeden. Soort van organisch uit elkaar. Heerlijk en geen confrontaties. Dat patroon ebte lekker door. In vriendschappen ook. Ken je dat? Je weet best dat het niet echt goed meer klikt of dat er iets mist maar ik kon het niet: loslaten. Navelstreng doorsnijden en door! Bah, nee. Liever aanmodderen.
Ben vanaf mijn 18e ook nog een paar jaar reisleider geweest in mijn zomervakanties. Leidster van groepen jongeren die wellicht 3 of 4 jaar jonger waren. Hilarische taferelen waarbij ik dus moest “opvoeden” maar de laatste avond tóch gezellig te midden van zo’n groep jongeren lallend en genietend naar het sterrenstelsel loerde midden in de nacht, na de bonte avond. En bont waren ze…
Ik kan me nog herinneren dat ik me in die 2 weken enorm hechtte aan een groep. Wanneer ik ze weer had afgeleverd ging ik naar huis en barste steevast in tranen uit op mijn bed. Ik onderhield ook contact, hield een beetje van die mensen, ik organiseerde reünies en ze belden mij met regelmaat nog eens op. Ik liet ze niet zomaar los.
Ik heb langdurige relaties gehad die misliepen. Bij de laatste woonde ik zelfs samen. Aan deze relaties heb ik goede vrienden verloren. Zo, van de 1 op de andere dag. Omdat het “uit” ging. Zij vonden kennelijk dat ze meer bij “hem” hoorden dan bij mij. Gatver, wat heeft dat pijn gedaan. Heb een aantal mensen echt jarenlang gemist. Kon het niet loslaten. Maar ik stopte het weg en nu is het verjaard.
En dan mijn werk! Hoe verknocht kan je zijn. Aan werk. Ik begon mijn eerste echte serieuze baan bij KRAS SterVakanties. Was net of je lid van een familie was daar. Ik heb nog zeker een jaar heimwee gehad, toen ik allang elders werkte.
Deze week is het 2 jaar geleden dat ik afscheid genomen heb van mijn vader. Kon ik ook niet goed. Ik praatte tegen hem, ik zong voor hem terwijl hij sliep want over “afscheid” had hij het niet. En ik ook niet. Ik las later dat het gehoor het laatste zintuig is dat ermee stopt. Hij heeft me dus gehoord. Dat moet. Die gedachte maakte voor mij het afscheid mogelijk. Wellicht niet de beste tool maar het was voor mij een manier die op dat moment werkte.
Daarom begrijp ik het!
Omdat ik zelf moeite moet doen en nog steeds doe om los te laten, om afscheid te nemen weet ik precies hoe dat voelt. En hoe dat moet. Belangrijk voor jezelf om tools te vinden die helpen. Ik heb er mijn werk van gemaakt om mensen te helpen om patronen te doorbreken of misschien wel te verlossen van bepaalde overtuigingen. Ik ben afgelopen maanden ook weer lekker aan de gang geweest met mijn eigen patronen. Ik heb afgelopen weken een paar gave klussen gehad die ik 8 weken geleden nog “stom” had gevonden. Er lopen nu bijvoorbeeld zomaar een aantal online trainingen. Ik heb een aantal coach trajecten lopen. Op 1,5 meter natuurlijk. En ik vind veel minder dingen en mensen irritant of vermoeiend dan voorheen. Haha, heerlijk is dat. Bevrijdend ook. Weg met al die negatieve energie.
Ok, werk komt weer een beetje op gang, maar is wel goed te combineren met de 1000 andere dingen in mijn leven waar ik van houd en die ik graag doe. Ik heb dus kordaat en feitelijk best snel afscheid genomen van een leven waar ik in zat voor corona. En ik ben veel gelukkiger. Terwijl ik niet de indruk had dat ik dat ervoor niet was.
De oude patronen overvallen mij soms heus wel weer, in het nieuwe normaal. Heb net een week met verschillende klussen/afspraken achter de rug (dat was vroeger een rustige week) en dan voel ik weer ff die vage onrust, de adrenaline jaagt dan door mijn bloed. Gelukkig kan ik het nu goed wegkrijgen. Ik heb daarvoor een paar mooie handvatten gevonden in de lockdown. Gratis en voor niets.
Ik zweer: ik ga niet helemaal terug naar “voor corona”. Ik koester deze tijd, deze kwaliteit. Ik neem bewust geen afscheid en laat bewust niet los maar beloof plechtig: ik houd dit (een beetje) vast.
Fijn weekend!