Lekker dobberen
Tjongejonge, ik kom net mijn opzetzwembad uit. Zit idd ruim 7000 liter water in. Mijn excuses, Vitens. Water van voor de berichten over de tekorten, want wordt al weken vakkundig schoongehouden met chloor, schepnet en filtersystemen door manlief. Geen nieuw water dus.
Ik dobber heerlijk op een gele ‘Action’ band. Ik kijk naar de blauwe lucht en zie figuren in de wolken. Ik zie een kerstboom, mijn dochter een haan met 12 poten. Heerlijk, genieten. Binnen de muren en hagen van mijn domein.
Daarbuiten wordt het weer lelijker. De mooie kant van de mens vervaagt weer. De prachtige gebroederlijke initiatieven van de eerste weken lock down staan mij nog helder voor de geest. Mensen die kaartjes maken voor mensen in verpleeghuizen. Ali B met al die bloemen op pad. Orkestjes en dansgroepen die optredens verzorgen voor mensen die niet naar buiten mogen. Etc. etc. Mijn buurtapp ontplofte haast van de goede initiatieven, had zelf ook de behoefte om heel lief te zijn. Ik deed boodschappen voor diverse (kwetsbare) personen, ik schreef kaartjes, tekende strips vol liefde en stuurde ze op naar mijn vrienden, collega's, kennissen. Ik belde en borrelde virtueel met lieve vrienden. Wij deelden, luisterden en dachten aan elkaar. Ik leverde ook, samen met mijn dochter, kaartjes in bij de mevrouw van de buurtapp. Die zou ze naar ons plaatselijke verpleeghuis brengen. Crisis brengt het besef dat je moet waarderen wat je hebt. Koester het en op de een of andere manier willen we dan iets doen. Voor anderen. Vind ik oprecht mooi. Het ontroerde mij.
Die tijd is dan wel mooi voorbij
Ik las afgelopen week de meest afschuwelijke teksten die mensen op ‘social’ media posten na het bericht dat Ruttes moeder is overleden. Gelukkig een minderheid, maar toch. Letterlijk teksten als ”nu hij nog” of “eigen schuld na zijn k-beleid”. Afschuwelijk!
Ik heb me de gehele lock down al wel wat verwonderd over mensen die de politie bellen dat de buren hoogstwaarschijnlijk meer dan 3 mensen in de tuin hebben. Denk dat ik dat niet zo snel zou doen. Aan de andere kant: Ik lees en zie zelf in de supermarkt dat mensen niet eens meer kunnen wachten met in je ‘intieme’ zone komen als je heel even twijfelt welk product je uit de koeling wilt pakken. Ze duwen je nog net niet weg maar graaien (geïrriteerd) de soepgroenten zo voorlangs weg. Fok de 1,5 meter dus.
Wat zijn wij toch gestoord soms, wij mensen. Natuurlijk zijn we van nature goed. Alleen hoort er een woordje achter; mits. Mits we doordrongen worden van wat er aan de hand is. En dat moment is bijzonder kort. Logisch, want angst wordt weer “gewoon”. Toen de corona-angst er nog in zat borrelde ons sociaal empathisch vermogen tot ongekende hoogte. En nu dondert het langzaam inéén.
We gaan ook weer van alles eisen. Las ergens dat mensen overwegen om een gerechtelijke procedure te starten omdat de werkgever (nog) niet wil (of kan) investeren in een goede thuiswerkplek. En begreep uit zeer betrouwbare bron dat mensen bij sommige werkgevers soms vragen of ze een vergoeding kunnen krijgen voor koffiegebruik thuis. En een ander vertelde mij dat ook vergoedingen voor energieverbruik thuis al zijn ingediend. Zelfs na een toespraak van de directeur dat de resultaten dit jaar zo’n 40 % zouden kelderen.
Vergoeding voor koffiegebruik thuis???
Doe eens normaal joh! Wees blij dat je überhaupt werk hebt. En dat je dat thuis kán doen. Wat zouden ze daar in de Horeca en reiswereld van vinden? Koffievergoeding? Waar zijn we helemaal mee bezig? 12 weken hè? We zijn zelfs nu dus alweer boos, complottheorieën aan het bedenken dat we voor de gek gehouden zijn de afgelopen 3 maanden. Omdat de verwachtte massale sterfte is uitgebleven. Dankzij de effectieve aanpak van onze overheid. En dus niet ‘ondanks’… We waren ongekend kwaad dat we misschien niet op vakantie zouden kunnen. Of voelen ons genaaid omdat we een ‘voucher’ kregen. Bizar, 12 weken geleden was het nog zo anders…
Nog geen 3 maanden in lock down, pandemie overleefd (tot dusver) en we slaan weer door naar een negatieve en soms zelfs agressieve benadering. Naar wantrouwen, naar ons miskend voelen. Hoe kan dat? Hoe werkt dat? Is dat het oude normaal?
Roomser dan de paus
Ik ga naar bed op woensdagavond om een uur of 23.30. Aan de overkant begint in de tuin van de buren luid het geluid van een vrolijke gitaar. Eerst 1 heldere meisjesstem…en ja hoor al snel een heel koor. Ik erger me gruwelijk. Ik wil slapen, dit is een woonwijk verdomme! Ik moet morgen weer met mijn tronie op de computer een training geven en wil verdorie fit zijn.
Uhm, tja…shit. Ik doe het dus óók. Niets menselijks is mij vreemd. Die eerste weken. Die eerste zalige weken van corona. Nét na de shock, de angst en de (best wel hoge) stress om Koos Werkeloos te worden. Die vierde of vijfde week was het. Toen mijn wereld één grote rustgevende bubbel werd. Toen had ik nog gemompeld… “wat een talentvolle jonge dame zingt daar aan de overkant… prachtig.” En ik was vredig in slaap gevallen:-).
Och jongens toch. De ellende is er toch wel. Die verbroedering was juist zo mooi. Laten we proberen om dat zo lang mogelijk vast te houden. Laten we volhouden. Laat dat óók het nieuwe normaal zijn. Ik genoot er zo van. #DOES LIEF!
Fijn weekend!