Afgelopen week was ik met mijn collega uitgenodigd als spreker/trainer op een event voor een nieuwe relatie. Heerlijk midden in het bos. De zon scheen. De genodigden werden enorm verwend. Met lekker eten, drinken, frisse lucht, goede informatie, sprekers, een boswandeling en in de middag dus workshops van max. 1,5 uur. Om geïnspireerd te raken.
Ik vond het supervet. De deelnemers ook. Je zag ze genieten van het kletsen met elkaar, leuke dingen doen, beetje lol trappen, beetje verwend worden en ook nog nuttige zaken opsteken die zij als ondernemer kunnen toepassen. Als ze weer gewoon thuis zitten. En alle tijd hebben om te werken en productief te kunnen zijn.
Zo’n bijeenkomst werpt zijn vruchten af. Een perfecte reden om weer bij elkaar te komen en van elkaars gezelschap te genieten. Inspirerend, verbindend en motiverend.
Kantoorterreur
Da’s heel wat anders dan weer naar kantoor gaan. Ik begin te twijfelen of we dat nu echt wel weer massaal moeten gaan doen. Ik hoor de ergste verhalen van mensen. Serieus! Niet bij één, maar bij talloze mensen bemerk ik grote teleurstellingen. In beginsel waren ze enthousiast: we mogen weer! Wat fijn hè dat het allemaal weer kan? Ik heb het zooooooo gemist.
Ze gaan langzaamaan weer een dag of twee, soms drie naar kantoor. Lekker hoor. En gezellig. Alleen na enkele dagen: ze komen volledig kapot terug. Overprikkeld, sufgeluld, doodmoe en uiteindelijk dus teleurgesteld. We zijn het niet meer gewend. Het leek zo leuk. Weer even kletsen, contact met collega’s alleen……ze komen tot niks. Wat je normaal thuis deed in een dag doe je nu in drie dagen. Waarom? Gewoon omdat de telefoon CONTINUE gaat, daarnaast komt collega 1, dan 2, dan 3 en uiteindelijk collega 15 even gezellig buurten. Niet per se over het werk, maar gewoon ff beppen: fijn hè, dat het weer kan? En dat dan de hele dag door.
In de resterende tijd hobbel je weer van oeverloos overleg naar oeverloos overleg waar mensen, net als vroeger, allemaal een andere aanvangstijd hanteren. Je irriteert je, je zegt niks, je zucht, je maakt adrenaline aan, je deelt toch maar even je ongenoegen met je buurman rechts, je mist daardoor het agendapunt, je verliest focus, je verliest grip.
En nu we die andere (saaiere, maar ook rustgevende) thuiswerkmanier hebben ontdekt kunnen we pas echt beoordelen hoe enorm we elkaar ook van het werk houden. Hoe weinig je eigenlijk doet op je werk. Hoe je ontelbare nutteloze, overbodige prikkels tot je neemt (en afgeeft) en bijna huilend weer in de file naar huis aansluit.
Thuis ploffen we weer onder het dekentje op de bank. Je sport zeg je af, daar heb je geen puf meer voor. Koken doen we even snel of toch maar bestellen? TV aan en we vallen vroegtijdig in slaap om rond middernacht kwijlend wakker te schrikken en naar boven te stommelen.
Of een ander scenario: je klapt je laptop even open want aan werken ben je die dag niet echt toegekomen.
Waarom? Waarom doen we onszelf dit aan?
Overdrijf ik? Ja vast wel:-).
Alleen, ergens zit er ook een kern van waarheid in volgens mij. Ondanks alle geleerde lessen tijdens corona hebben we toch een hardnekkige neiging naar “terug naar hoe het was”. En we vergeten ook weer snel. Ik merk bijvoorbeeld dat ik mijn eerste handen alweer gegeven heb. Ik was echt van plan om het niet te doen, het ging onbewust!. Ben daarna wel naar de WC gewandeld en heb ze grondig gewassen
Voor mij persoonlijk is het trouwens een beetje omgekeerd. Ik werk al 15 jaar “aan huis”. En nu ga ik weer steeds meer naar de klant. Ik vond het online werken oprecht leuk en plezierig én het is ook logisch dat ik juist nu weer LIVE mag en ga. Want mijn ‘product’ is perfect voor sociale verbinding: trainingsdagen, inspiratiesessies, ontbijtmomenten, vrijdagmiddagborrels en events. Laten we die gewoon meer en vaker inzetten. Super motiverend voor jong en oud. En daar is tijd genoeg voor als we de thuiswerktijd gebruiken om lekker productief te zijn en ons werk te doen. Dan komen we dus eigenlijk tot werk- en inspiratiedagen. Verhouding? Misschien zelfs wel 4 op 1. Dus 80% van de tijd werk je en 20% ga je sociale (leuke) dingen doen met je collega’s waar je ook nog wat van opsteekt. Veel leukere manier voor het sociaal-emotionele toch? Terwijl je nu 20% werkt en 80% ineffectief bezig bent. Of overdrijf ik nu alweer?
Ik denk dat het mensen ook verbindt met je organisatie. Met regelmaat dagen organiseren waar verbinden mag en niet gewerkt wordt. Want dat doen we thuis! Binden dus door te boeien. Scheelt een hoop gezeur met al dat verloop.
Ik ben oprecht benieuwd hoe dit alles zich verder gaat ontwikkelen.
Wat denk jij? Of wat wil jij?