Het is voorbij met die mooie zomer….
Langzaam sluipt er een bekende vijand achter mij. Het gevaar komt van achteren. Ergens in de schaduw van die ellenlange mooie coronazomer. Het oude normaal van “toen” wint langzaam terrein. De druk op de agenda is nog (net) behapbaar maar de eerste cortisoltoenames zijn alweer geregistreerd. De verplichtingen nemen toe, de weekenden raken vol met gezellige dingen. Ik hoor de opgetogen reacties van vriendinnen: we mogen weer borrelen, weer feesten, weer weg!! Ik open mijn mond om mee te juichen. Maar ik hoor heel even geen geluid. Ik voel een brok in mijn keel.
Het is bijna voorbij…..ik heb geroken aan een, voor mij, betere wereld. Ergens voelde ik echter al die tijd: we gaan ooit weer terug. Natuurlijk met een paar “lessons learned”. Volgens onderzoek zal dat platgeslagen worden tot meer thuiswerken, een tikkie minder vliegen en hier en daar nog een online meeting i.p.v. 1,5 uur reizen voor een afspraak.
Daar waar je zelf invloed hebt kan je natuurlijk wel veranderen, je geluk vasthouden, je “workload” begrenzen. Alleen los van mijn eigen invloed raast de wereld van toen toch over mij heen. Een invloed die ik niet totaal uit kan sluiten. En het grijpt me eigenlijk gewoon naar de keel.
Dankbaar
Mijn bedrijf is weer herstelt. Op eigen kracht. Ik ben trots én immens dankbaar! Mijn hart gaat uit naar die fijne bedrijven die mij het werk weer gunnen, zodra het weer kon en mocht. Mijn bedrijf heeft echt geschud op haar grondvesten maar we leven weer volledig op en de toekomst ziet er weer mooi (doch enigszins druk) uit.
En toch…… ik voel ergens een soort weemoed. Iets dat langzaam in mij opzwelt. Al een tijdje.
Het is voorbij….
Gaan we nu weer leven “naar buiten”. Is mijn roze bubbel over? Gaan de oogkleppen weer op? We willen gewoon weer die verre reis met het gezin, je 60e paar schoenen in de kast, skiën in Canada en vooral veel uit eten. Bij voorkeur vlees…..?
De feiten zijn schokkend. Onze planeet kan dit gedrag niet heel lang meer aan. Er was even hoop bij sommige mensen. Een pandemie: vaak de start van een nieuw begin. Ik dacht ook even echt dat het kon. Dat we een gamechanger te pakken hadden met corona. Dat de schellen van onze ogen vielen. Nouja, ze vielen echt van mijn ogen en legden mijn (verwende) leven bloot. En ze zagen wat er echt toe doet.
En eerlijk…..afgelopen meivakantie zat ik met mijn blote voeten en een jurkje op het strand van Zoutelande. Uit de wind was het heel lekker. Boekje mee, aardbeien en aan het einde van de dag schoof ik soms aan bij de strandtent (op reservering) voor een glaasje wijn. Ik overnachtte in een caravan. Frisjes maar prima. Ik genoot voluit van eenvoudige genoegens.
En toch, ik hoor ook mijn verlangen borrelen in mijn buik wanneer een vriendin oppert naar Griekenland te gaan of zelfs naar Florida. Dan wil ik ook. Dan zie ik de beelden, de blauwe zee, de witte huisjes. De herinneringen aan een ook zo mooie tijd. Door er geweest te zijn, door het te weten. Dat maakt het zo moeilijk. Vooral als het kan…..
Nieuwe patronen, nieuwe wegen, het lijkt onmogelijk of toch?
We zijn niet gemaakt om te veranderen. We zijn gewoontedieren. Vol met bestaande patronen. Vaak hardnekkig en ze zijn niet zomaar weg. Ook bij mijzelf niet. Hoe erg ik ook van deze nieuwe rustigere wereld heb genoten. Ik omarm hem zelfs. Wil hem heel stevig vasthouden en voel paniek wanneer ik moet loslaten.
Die schaduw die mij besluipt, mij bijna overspoelt neemt binnenkort de overhand. Dan is de wereld weer waar we waren in februari 2020. Met al het mooie van die tijd. De terrasjes, de gezelligheid, de volle winkels maar ook alle gevolgen…..de drukte, de zorgen om onze planeet, onze eeuwige telefoon, al die verjaardagen, feestjes en verplichtingen. De bruisende doch volle (soms verstikkend) agenda’s.
En volkomen los van al het verdriet, de dood en ellende die corona gebracht heeft, ervaar ik een hele sterke emotie bij de gedachte dat het nu bijna voorbij is. Een emotie die sterk overeenkomt met een groot gemis…..
Ik houd dus nog even vast. In elk geval nog deze zomer. Met mijn neus in de wind. Mijn hart klopt een prettig ritme. Rustig, soms ook druk, balans, naar binnen en gelukkig!
Wie weet dat dát besef, die herinnering, tóch bijdraagt aan een deel dat overeind blijft door gamechanger “corona”. Door te visualiseren ben ik daar weer! Pak ik het gevoel en bewaar het voor eeuwig.
Carpe diem!
En geniet van deze zomer!