Je intieme zone is de 40 cm ruimte tussen jou en een ander. Zakelijke afstand is 80 cm en 'social distance' is minimaal 150 centimeter.
Ik doe het heel goed op het gebied van social distance. Sterker nog, wat dat betreft kom ik helemaal bij. Ik kan mijzelf fantastisch vermaken. Ook man en kinderen hebben die eigenschap. Natuurlijk missen we jullie:-), alleen we kunnen ook echt (even) zonder.
Gewoon met zijn vieren. Mijn leven van “voor corona” was dus echt NIET normaal. Daar kom ik nu achter. Een voortdurende race tegen de klok tussen 6 uur in ‘s ochtends en 23 uur in de avond. Daarna JINEK en in elkaar storten.
Nooit tijd, alles kwijt, alles zo efficiënt mogelijk, gigantisch veel werk, talloze vrienden en kennissen, familie, sport kids, sport man, sport van mijzelf, vrijwilligerswerk, bijscholingen en natuurlijk ook echt wel leuke gezinsdingen. En in de zomer geen enkele energie meer. Dus 3 weken in een luxe villa in warm Zuid-Europees land met zwembad. Met vrienden en met wijn. Vooral veel wijn. Oergezellig trouwens.
Hmmm, klinkt best leuk eigenlijk. En dynamisch. Wat zeur ik?
Nou houd je vast: Ik kom er dus achter dat deze crisis mij tot enorme inzichten brengt. Inzichten die ik allang had. Die ik elk jaar riep. Elk jaar, elke vakantie, elke oud en nieuw nam ik mijzelf voor te veranderen. Meer rust, meer quality time, meer omgaan met die echt goede vrienden. Beetje sociaal saneren, keuzes maken! Kids met school helpen. Sowieso meer praten met kids, een leuke geduldige moeder zijn. Met man weekendje weg (zonder kinderen), eenzame ouderen helpen en een cursus zangles volgen. Ik deed het niet. SHIT.
Totdat: BAM CORONA. Alles weg.
De reden is ernstig, eng en voor veel mensen inmiddels afschuwelijk. Een nachtmerrie. Een boze droom. Wij zijn nu niet ziek. Wij merken die kant dus (nog) niet aan den lijve. We kennen al wel de verhalen. Ook dichtbij. Maar gelukkig (nog) niet de IC-variant. Alhoewel, een vriend van man ligt in het ziekenhuis met corona en een verre oudoom is overleden afgelopen week. Zonder vrouw en kinderen bij zijn laatste momenten. Dat mocht niet. En we kunnen zelf ook niet naar de uitvaart van de vader van goede vriend. Door corona.
Verschrikkelijk. Voor hen, voor iedereen die dit treft.
En toch, heel maf, in deze bizarre en barre tijd waar ik genoeg heb om me zorgen over te maken: ik kom dus ook helemaal bij. Ik schaam me er bijna voor. Ik ben tegenwoordig gewoon uitgerust als ik wakker word. Ik sta dan niet meer om 5.30 of 6 uur op maar wel om 7. Ik vind het (meestal) ook heel leuk met mijn gezin thuis. En ik had deze week 2 keer een leuke virtuele klus. Zou dat gevoel zo blijven? Of zijn we over een half jaar gewoon weer workaholic en soms lichtelijk agressief? Alhoewel ik dat agressieve nog wel schijn te hebben (juf Annie is back in town). Laten we het passie noemen. Ik ben lekker gepassioneerd in mijn uitlatingen. Klinkt goed.
Doe normaal!
Hoe zit het bij jullie? Wanneer je er even redelijk over nadenkt is het eigenlijk niet normaal toch? Die immense belasting van de sportclubs van kids, werk, overwerk, nog eens werk, huishouden en 'happy life'.
Hoe frappant trouwens ook dat social distance voor veel mensen zo moeilijk is en aan de andere kant creëren we mega afstand op sociaal (communicatief) vlak. En dan komen we toch langzaam weer uit op mijn vakgebied: communicatie. Want hoe moeilijk blijkt toch het aanspreken van elkaar op die 1,5 meter. Hoe lastig is het om echt “nee” te zeggen als je ouders/ vrienden het “niet op bezoek komen” een beetje overdreven te vinden? Of moet je wat zeggen wanneer je merkt dat iemand zegt dat hij of zij met niemand afspreekt en je betrapt ze gezellig met een groepje mensen in de tuin binnen elkaars intimiteitszone?
Zeg het gewoon joh.
Hoe goed kunnen we foeteren op Facebook en Twitter en Instagram over al die hersenloze sukkels die toch naar buiten gaan en verjaardagen vieren. Die onze wereld en economie naar de mallemoer helpen. We schelden en tieren om die 100 onnozele BN’ers (ik ken er 97% overigens niet van) die een liedje maken. Maar hebben we het ook iemand rechtsreeks gezegd of desnoods geappt? Denk het niet, we lachen leuk als we zo’n BN’er 1-op-1 zouden tegenkomen. En als een kennis zucht “ik kan die kids toch niet 24/7 binnen houden", knikken we huichelachtig terwijl we denken “ik voed ze toch anders op”.
Schijnheilig?
Ik kan nog wel even doorgaan over waar “aanspreken op" lastig is. De media roemen het onderwijs: zo knap dat die juffen en meesters in korte tijd thuisonderwijs hebben gerealiseerd. Ik vind ze óók top. Echt waar. Zie superleuke initiatieven. En ook voor Corona kon ik er een hoop waarderen. Maar hey: het is wel jullie werk en je wordt gewoon nog betaald, toch? Alleen moet je nu wel creatief zijn lieve onderwijzers, een beetje innoveren. Net als ik. Net als de HORECA. Net als de zorg. Net als de meeste zzp’ers. Net als de bloementelers en uiteindelijk net als iedereen. Volgens mij is het voor ons als thuisonderwijzers ook best heftig. Ik zeg: klappen voor alle 'juf Annies'! Maar even terug naar het onderwerp: ik zeg dit niet rechtstreeks tegen bijvoorbeeld onze juf. Die klaagt (en staakt:-)) trouwens ook niet. Dat is er zo 1 die voor, tijdens en na corona top is.
Pfff, ik ken er nog wel een paar nu ik op dreef ben.
We ergeren ons dood aan een stel pubers dat voor de JUMBO hangt, maar zeggen niets. En we posten het thuis direct woest op social media. We zetten in de buurtapp dat het schandalig is dat er nog zoveel gevoetbald wordt op de voetbalclub waar we tegenover wonen en in het ergste geval (las ik) bellen we de politie als we bij de buren zien dat ze, binnen, een feestje vieren. Schijnen nu ook meldpunten in het leven geroepen te zijn in diverse gemeentes om te melden wanneer je groepjes mensen of kinderen te dicht bij elkaar ziet staan. Maar we zeggen het niet rechtstreeks tegen elkaar. Of wel, maar pas als we het echt niet meer kunnen inhouden. Dan zeggen we het boos, te heftig of te direct. Met alle gevolgen van dien. Houd dan nog maar eens social distance, als er een dolle stier op je afkomt.
Feedback, brrrrrr
En dat is natuurlijk omdat wij mensen eigenlijk een stelletje lieverds zijn. We willen liever geen confrontaties of rechtstreeks pijn doen. Of we zijn er bang voor. We roepen daarom van tevoren dat het “toch geen zin heeft”. Want als het wel zin heeft, moeten we uit onze comfort zone. En het echt bespreekbaar maken. En de kunst is natuurlijk om het zo bespreekbaar te gaan maken, dat een ander het helemaal aankan en zonder gezichtsverlies kan zeggen: “ja stom van me, dat ik daar niet aan gedacht heb. Dank je dat je het zegt. Ik neem meteen een metertje afstand.”
Haha, jaja vooral dat “dank je” is om te gieren. Want feedback is een cadeautje. Ondanks het feit dat ik trainingen geef in deze materie, krijg ik echt megajeuk van de uitspraak “feedback is een cadeautje”.
In je dromen ja.
Je moet wel van heel goede huize komen wanneer je feedback dusdanig kan brengen dat een ander het als cadeautje ervaart. Ik zag ergens anders dat sommige mensen geen dankjewel zeggen maar gewoon een pak tuinaarde in de supermarkt tegen je aan mieteren wanneer je feedback over de "social distance" geeft. Zo kan het blijkbaar ook…
Niets menselijks is ons vreemd.
Mensen, ik maak me er helaas ook wekelijks, nee dagelijks schuldig aan om op een verkeerde manier feedback te geven. Of het gewoon maar niet te geven (conflict of discussie vermijden). Behalve aan mijn zoon, als juf Annie. Dan ga ik helemaal los, lap zelfs alle feedbackregels aan mijn laars. Arme jongen. En ik weet trouwens heel erg goed hoe het wel moet. Het is deels mijn vak en ik ben ook echt in staat om het te doen en dan nóg blijft het, vooral privé, uiterst moeilijk.
Ik vind het wel een leuke challenge voor komende week. Ik ga, de keren dat ik feedback geef, het zo effectief mogelijk doen. Gewoon rechtstreeks tot diegene die je wat te zeggen hebt. Zonder geweld, zonder lading en vanuit mijn hart. Met een tip hoe het volgens mij beter kan. Wedje doen hoe lang ik dat volhoud:-)?
Ik ga zondag beginnen. Met de 3 G’s: Gedrag, Gevolg en Gewenst. Uhuh… Het kan wel. Zeker nu ik uitgerust ben. Ik ga ervoor: mijn patronen doorbreken. Ik ga cadeautjes brengen.
Pas goed op jullie zelf, houd afstand, spreek elkaar aan en wees lief voor je medemens.
Fijn weekend.