Perspectief in de blubber
Onlangs baggerde ik met mijn dierbare wandelmaat weer door de blubber van een klompenpad. Het pad ging vervolgens dwars door een bekend oud vissersdorp aan het Randmeer. En mensen wat was het daar gezellig! Overal kraampjes en “to-go” punten waar je van alles kan kopen. Wel veel mensen maar de 1,5 meter werd gehanteerd en geen grote groepen bij elkaar. Gezelligheid in de nieuwe realiteit.
En opeens dacht ik “stel dat deze hele nieuwe wereld waar we in leven de bedoeling is?”. En dat het niet meer weggaat. Dit nieuwe normaal. Deze absurde nieuwe realiteit.
Wie ben ik dan?
Er is natuurlijk al eerder aangegeven en misschien zelfs wel bewezen dat de coronacrisis de zwakke plek van de globalisering toont. Een signaal dat we anders moeten leven. Dat we minder moeten vliegen, consumeren, minder de planeet belasten. Een signaal dat we niet kunnen blijven wedijveren met de dood. Dat we af moeten van massatoerisme en überhaupt af van alles wat “massaal” is. We stoppen natuurlijk liever onze kop in het zand maar.....
Stel, dat dit onze nieuwe wereld is? Natuurlijk met meer versoepelingen dan nu, maar wel bewuster en anders. Dichterbij huis en minder globaal. Misschien dus ook dichter bij jezelf?
Wie ben jij dan?
Interessante vraag denk ik. Wat heb jij afgelopen jaar geleerd? Als jij zo dichtbij en op jezelf leeft. Kan je dat? Ingetogen(er) leven? Genieten van minder groepscontact? Van veelal met je gezin of partner zijn. Of veel alleen zijn. Veel digitaal contact? Van een boek? En van af en toe een vriend op bezoek? Niet meer (zo vaak) (ver) reizen? Blij zijn met een weekje vakantie in Nederland? Picknicken in de natuur in plaats van luxe lunchen? Intense gesprekken met 1 of 2 of wellicht 3 personen i.p.v. in een grotere groep lachen, gieren en brullen en “Hazes” meebrullen?
Stel dat dit het echt is? Ben je dan nog in balans? Of word je knettergek? Herken jij de geluiden van depressie? Breekt je relatie dan definitief? Slaat de verveling toe? Heb je last van een bore-out? Is jouw leven pas weer goed als de terrassen open zijn? Of kan je ook in het “nu” genieten?
Of bestaat jouw leven uit wachten op wat er allemaal weer kan…..
Stel dat dit het is. Een leven met minder prikkels. Saai? Of ook wel leuk? Je telefoon zal wel blijven. Televisie en films ook. Maar de bios verdwijnt en wordt vervangen door thuisbioscopen. Je vliegt niet meer zo snel naar Londen. Voor een meeting, een training of ander overleg. Je maakt zo nu en dan een afspraak bij je favoriete winkel om je kleding te passen. Dat moet je echt plannen want de wachtlijst is lang en de rest van de retail is inmiddels failliet of online. Je verjaardag vier je met een selectie allerbeste vrienden waar je optimale harmonie mee ervaart. Je streamt een festival met een compact groepje mensen in je tuin. Uit eten kan, maar beperkt, intiem en op afspraak. Vreetschuren en “all-you-can-eat” bestaan niet meer. Je gaat een "vriendinnenweekend" weg met de trein naar Keulen. Vliegen doe je namelijk vrijwel niet meer.
No worries
Je gaat dus keuzes maken. Keuzes op kwaliteit in dingen, uitjes en mensen. Keuzes in wat jij echt belangrijk vindt. Want alles hebben en alles doen: dat kan dan niet meer.
Deze nieuwe realiteit gaf mijzelf waardevolle inzichten. Ik struggelde en baalde ook. Ik verloor in financieel opzicht aardig wat. Alleen ontdekte een leukere evenwichtigere versie van mijzelf. Zware gedachtes misschien en zeker niet realistisch. Want de geruststelling voor iedereen die gek wordt: dit is het niet. De wereld blijft niet zo. Echt niet. No worries. Maar om altijd je geluk af te laten hangen van wat nog komen gaat. Wachten op versoepelingen, op vakantie, op terrassen. Wat doe je dan met het nu?
Interessante stof wellicht om eens over na te denken. Stof die je ook antwoord geeft of jij gelukkig bent of kan zijn, puur van binnenuit. Zonder prikkels, zonder buitenwereld, zonder vermaak, zonder Horeca, zonder massaliteit.
En mocht je tot de conclusie komen dat als dit het is, dit niet is wat jij wilt. Dan helpt het je om te formuleren wat je dan wel nodig hebt. Of misschien de rust om te herkennen dat wat er is, ook goed of genoeg kan zijn.