In de auto onderweg naar Hilversum met mijn dochter. Zij moest daarheen voor haar eerste vaccinatie. Ze zag er tegenop. Houdt niet van prikken, maar wilde deze vaccinatie toch wel. Mijn telefoon bliept met een NOS-update. Ik kijk er met een schuin oog naar en zij grist hem weg. Nee mam, je bent aan het rijden. Op de radio begint het nieuws. Peter R de Vries is overleden.
Tering, wat erg!
Ik voel gewoon tranen in mijn ogen opkomen. Ik zie vanuit mijn ogen dat ze mij aanstaart. Ik probeer mijn emotie uit te leggen. Dat ik me geraakt voel. Diep geraakt. Dat deze man, die ik niet echt ken en waar ik verder geen band mee heb, is overleden. Overleden doordat er misdaad bestaat. Dat er mensen zijn die een mensenleven een prijs geven en dus eigenlijk achten dat het niets waard is. Was het 150.00 euro?
The dark side…
Ik leg uit dat ik me vooral daarover zorgen maak. Dat deze wereld ook deze kant kent. Dat ik dan moet denken aan zijn vriendin, zijn kinderen, zijn vrienden en familie. Dat ik dan ergens diep in mij een verdriet voel wat niet van mij is of toch wel. En dat ik dan bang ben dat zij ook zo boos zullen zijn. Een boosheid die misschien nooit meer weggaat. En dat die boosheid nog erger is dan verdriet. Boosheid verteert. Wel als het langdurig is. Als het geen kans krijgt om te verminderen. Als er geen weg meer terug is. Omdat dat wat je verloren bent er nooit meer zal zijn. In dit geval door een groot, onbeschrijfelijk onrecht.
Wie zijn jullie?
Wie heeft dit gedaan? Welk verhaal kan je mij geven voor een daad als deze? Want ook deze daders hebben een verleden. Misschien wel minder kansen en luxe gekend dan mijn dochter. Die maakt zich voornamelijk druk of ze van haar zakgeld 1 of 2 keer per week naar de Starbucks of de stad kan.
Hoe kom je zo ver dat je je laat verleiden tot een daad als deze. Ik heb er vaak genoeg over gelezen. Crimineel word je niet zomaar en de achtergronden zijn heel verschillend. Kan gestimuleerd worden door allerlei demografische en sociale factoren. Maar dat hoeft niet. Wat zijn drijfveren om in zo’n duistere wereld te leven. Geld en macht? Of een beetje spanning erbij? Of heb je een diepgeworteld gevoel gebaseerd op miskend zijn, ongelijkheid voelen, woede voelen.
Om maar niet te spreken van die persoon die die jongens heeft ingehuurd. Wat heb je meegemaakt als je daar komt waar hij is. Hoe duister kan je leven, je wereld zijn. Hoe kan je jezelf toestaan te beschikken over levens? Hoe diep en diep triest.
Laten we ons bewust zijn
Ik probeer dit aan mijn kind uit te leggen. Mijn dochter luistert wel, maar eerlijk gezegd maakt ze zich nog steeds voornamelijk druk om de naald in haar arm zo meteen. Ze zegt dat ze het erg vindt voor “die man”, maar dat ze er niet verdrietig van wordt. Gelukkig maar. Dat het nog ver van haar weg staat. Dat zij vooral denkt dat haar iPhone 6 echt een museumstuk is als ze kijkt naar klasgenoten…en zich daar druk om maakt.
En misschien ook goed om onze kinderen bewust te maken. Dat het in elk geval een iPhone is. Dat het ook minder kan. Ik ben wel eens bang dat deze generatie geen tevredenheid meer kent. Of echt enthousiast kan zijn (omdat ze alles al hebben). Wij proberen zo goed en kwaad als het lukt ze dat bij te brengen. Uit te leggen. Ik voel een verantwoordelijk als ouder om ze dat te leren. En dat doe ik door ze vooral niet alles te geven wat ze willen. En geloof me; ze krijgen alsnog genoeg.
Terwijl ik ze liefst ook alles geef, alles betaal, alles oplos en wat niet meer. Ik weet echter dat ik ze daarmee niet weerbaar maak. Dat ze dan ongetwijfeld weinig incasseringsvermogen zullen hebben. Mogelijk zelfs later financiële problemen krijgen. Maar of ze de weg van misdaad gaan volgen? Wat moet er zijn gebeurd of gebeuren dat mensen zo diep wegzinken. Daar waar elk leven als onschuldige baby begint?
De dood van een voor mij onbekend man: Peter R De Vries opent opnieuw mijn ogen. En vast van veel meer mensen. Laten we heel goed stilstaan bij wat er toe doet. Wat belangrijk is. En niet opgeven. Niet kiezen voor de makkelijkste weg. Ook niet voor je eigen kinderen. Laten we ze leren goed te leven. De juiste keuzes te maken. Te leren wat belangrijk is en de drijfveer van geld en rijkdom of wellicht dat beetje spanning nooit als doel op zich te zien. Maar mocht het je overkomen: als leuke bijkomstigheid. Want een mensenleven mag nooit, maar dan ook nooit een “prijs” krijgen.
Ik wens een ieder die Peter heeft gekend, die geraakt is, die onmacht, of welke emotie dan ook, voelt heel veel sterkte toe.