Diederik Gommers zei het nog na de voorlaatste persconferentie in een interview. Het kabinet moest minder alleen cijfers presenteren maar meer ‘het verhaal…..’
Het verhaal is er nu: de hele boel op slot. T/m 19 januari. Wow. Daar gaan we weer.
Smeuïger persconferenties
Ik ben over dat verhaal aan het nadenken. Misschien wel een leuk idee van Diederik. Zou het geholpen hebben? Een soort storytelling tussendoor? Met ervaringsdeskundigen? Iemand die corona heeft gehad? Of is dat al genoeg in de media geweest?
Misschien dan een verpleegster uit Brabant die stik chagrijnig is omdat ze geen kerstverlof mag opnemen? Een hele lieve meid trouwens hoor. Die gewoon heel erg graag met haar nieuwe vriend een weekendje weg was gegaan met kerst. Of het leuk had gevonden om voor haar ouders te koken met kerst. Die al maanden lijdzaam moet aanzien hoe haar vrienden en vriendinnen eigenlijk beetje schijt hebben aan corona. Ze komen clandestien samen, drinken samen in het bos of in een betonnen rioolbuis. En zij wil ook zo graag, alleen haar plichtsbesef vertelt haar dat dat niet kan. Niet mag.
En dan ook Hugo (De Jonge). Hoe zou zijn echte verhaal zijn? Het verhaal over zijn droom. Die droom die hem is afgenomen deze week. Tuurlijk, ook door plichtsbesef én gewoon door mensen uit zijn eigen partij die hem het licht niet in zijn ogen gunnen. Zie je hem voor je? Kwetsbaar, echt, met opgestroopte mouwen aan zijn keukentafel. Het hoofd in zijn handen. Bij zijn vrouw. Waar hij kan zijn wie hij is en waar hij (wel) gewaardeerd wordt om zijn inzet. Waar zijn schoenen niet uitmaken. Want die heeft zijn vrouw voor hem uitgezocht…
Of het verhaal van een horecabaas. Die ziel en zaligheid in zijn horecatent heeft gelegd…..Jarenlang gewerkt heeft als loonslaaf en gespaard heeft voor zijn eigen tent. En die uiteindelijk opgericht heeft. Met succes. Niet meteen hoor. Gewoon 7 dagen per week werken en weinig vakantie. Maar hij is pas echt gelukkig als hij achter de toog staat. Met zijn vaste klanten. Beetje slap ouwehoeren, soms een lach, soms een traan. Hij wil heus wel en houdt niet van zijn hand ophouden. Maar hij moet. Hij mag gewoon niet.
Lijkt me heel enerverend, het verhaal vertellen. En misschien geeft het mensen ook echt wel inzicht en compassie en maken ze dan een pas op de plaats. Gaan ze niet meer naar drukke winkelstraten, naar bouwmarkten of de IKEA.
10.000 lege stoelen
Ik snap echter dat daar geen ruimte voor is in de persconferentie. Mark deed vorige keer nog wel zijn best. Hij begon namelijk met een heel groot ingrijpend verhaal: 10.000 mensen missen we aan de kersttafel. Wanneer hij daarop doorgegaan was en wat meer gevoelsomschrijving had geboden……misschien dan…. Wellicht de stoel aan zijn eigen kersttafel had beschreven waar hij zijn geliefde moeder mist…..zijn moeder die hij heeft verloren in corona tijd. Zijn rouw die hij niet kan delen met ons immens kritisch Nederlands volk. Waar het nooit goed genoeg voor is. Natuurlijk had dat indruk gemaakt. Veel van ons hadden best even geslikt. En dan gaan we over op de orde van de dag. Wij zeurende klagende Nederlanders. Vechtend voor ons eigen verhaal.
Hiërarchie van leed
Wij hebben allemaal ons eigen verhaal namelijk. Voor mij bestaat er geen hiërarchie van leed. Ik voel mee met alle nabestaanden van die 10.000 stoelen. Ik voel mee met de zorg, voel mee met de Horeca, voel mee met de reisindustrie, voel mee met ondernemers, voel mee met mijzelf. Ik voel zelfs mee, doch iets minder, met de gewone Nederlander die niet echt effect heeft ervaren. Emotioneel, of in inkomen of welvaart. Alleen een klein beetje op de bewegingsvrijheid. Ze mochten niet zwemmen, niet uit eten, niet naar theater, niet naar pretparken en niet naar de bioscoop. Hoewel… hun kinderen moesten een mondkapje dragen als ze op school door de gangen liepen. Dat bleek voor sommigen alweer reden genoeg voor commotie.....
Verder had je nergens last van. Hou dus ff op. Wees creatief. Werk aan je veerkracht in 2021. Want als je dit al niet kunt lijden, dan moet je je eens voorstellen hoe het voelt als je inkomen wegvalt of je een familielid verliest.
Maar gelukkig is ‘thuisbezorgd’ er nog en ‘bol.com’. We kunnen gewoon alles kopen en daar zijn we heel dankbaar voor. Toch? Of is het is niet genoeg? Tevredenheid is het grootste goed. Dat en je gezondheid. Kunnen we nog terug naar eenvoud?
Ik las een verhaal. Zo medio november. Het blijft rondzingen in mijn hoofd en raakt de kern van ons bestaan, vind ik. De liefde. De liefde die overwint. Ook tijdens een coronacrisis. Luister maar….speciaal voor kerst.
Alles is liefde
Het was een post op linkedin. Ik heb nog spijt dat ik toen niet op die post gereageerd heb. Ik was diep geraakt. Het ging over een vrouw van midden 40. Terminaal ziek. Een dochter van 13 jaar. Ze had de vraag neergelegd bij een professional of zij haar dochter van 13 mocht vertellen hoeveel verdriet ze had van de gedachte dat ze nooit aanwezig zou zijn bij alle belangrijke momenten van die dochter van 13 jaar. Niet bij haar HAVO-diploma, niet bij haar afstuderen, niet bij haar bruiloft, niet bij de geboorte van haar eerste kind…… Ze zou haar tranen niet bij haar kunnen drogen bij (liefdes)verdriet, haar verhalen niet kunnen horen. Geen ruzie met haar kunnen maken. Niets.
Ik ben kwijt wat het advies was. Of ze dit wel of niet kan delen met een kind van 13. Maar wat me wel is bijgebleven: Deze therapeute heeft samen met die moeder de mooiste erfenis gemaakt die denkbaar is. Een kadootje voor elk bijzonder moment dat die dochter mogelijk gaat krijgen, met een bericht van haar moeder. Uit te pakken, te beluisteren of te lezen op het moment zelf. Mocht het plaatsvinden.
Ik heb een dochter van 13 jaar. Ik ben moeder. En ook zonder dat, komt zo’n bericht binnen. Wat een verhaal! We moeten inderdaad het verhaal vertellen en denken in mogelijkheden. Dat heeft die vrouw dus gedaan. Als een prachtige laatste daad in haar leven. Het verhaal over veerkracht, over wat wel kan, over mogelijkheden, over compassie, over liefde.
Ik wens je veerkracht en hele fijne kerstdagen!
Crisis maakt je murw, tuurlijk. Alleen vanuit murw zijn kun je ook creativiteit ontwikkelen. Bedenken wat allemaal nog wèl kan. Ik heb rillend van de kou geborreld op een deken of een picknickbank langs het fietspad met verschillende vriendinnen. Ik ben nu online trainer/coach en heb daar veel tijd in gestoken. Ik heb veel gelezen. Ik heb ontmoetingen buiten gehad met 1 of 2 mensen. Ik heb geborreld met 3 mensen op 1,5 meter. Afgelopen week had ik zakelijk een live meeting met mensen die ik het liefst even wilde knuffelen. Want het was een afscheid, de laatste bijeenkomst na een traject van 2 jaar. Dus dat deed ik gewoon in gedachten. Ook minder ongemakkelijk. Er kan dus een hoop.
En belangrijker nog: laten we gaan luisteren naar elkaars verhaal. Iedereen mag balen en klagen. Daar heb je gewoon recht op. Laten we er alleen geen wedstrijd van maken. Wie het zieligste is. En ontwikkel je creativiteit. Wat kan (nog) wel?
Ik hoop op veel creativiteit voor de ouders en grootouders deze kerst. Dat moet toch op te lossen zijn met elkaar? Een vitale eenzame ouder hoeft zeker niet alleen te zijn. Voor mijn part zet je de hele dag “zoom” open. En kletst je af en toe eens wat of je doet al het eten voor het beeldscherm.
Doe je dat bruisende feestje gewoon later nog eens. Je kan ook prima kerst vieren met je vrienden in februari of augustus. Kerst in je korte broek of bikini. Hoe lekker is dat?!
Wees creatief. Sluit je deuren niet, neem de regels in acht. Dan kan er nog best een hoop. Geniet!
Op naar 2021! Het jaar van de waarheid. Waar we gaan stemmen in maart. Niet voor het verhaal, niet voor de meest populaire, niet voor die zuigers. Maar wel voor een goed (nee, beter!) zorgstelsel. Want dat is uiteindelijk waar dit allemaal grotendeels om draait.
Fijne feestdagen!
Commenti