Ben je weer aan het werk? Met zuchten en steunen? Of vol goede moed? Ja, ik ook. En wellicht helpt het om nog even terug te kijken. Naar die bizarre zomer van 2020. Die zomer dat de wereld op zijn kop stond. Door een pandemie…
Maar ik neem je eerst terug naar 1 zomer daarvoor. De zomer van 2019. Toen de bomen nog tot aan de hemel groeiden. En de, al jaren durende welvaart, zorgde voor een file van Tesla’s, te dure huizen en veel verwende ‘bloedjes’ met hun Nintendo’s, ipads, telefoons en eeuwige gezeur “wat kan ik doehoeeeen?”
Ik neem je mee naar een luxe, echt vet luxe villa. Misschien in Nice, of Toscane of wellicht Lanquedoc. Ik zie een grote karakteristieke villa omlijnd met cipressen, mimosa en een goddelijke tuin. Ik zie een zwembad van zeker 12 meter lang. Voor slechts een paar mensen. Ik zie wijn, Chablis, Sancerre, Prosecco, een zomerse Corona?? Ik zie eten, veel eten, duur eten, lekker eten….ik hoor muziek, ik ruik zonnebrand en ik tel talloze boeken. En een hoop gelach en gedol….
#Genieten met een grote G. #Dat wil je! #Frankrijk (Toscane, Umbrië, Cote d’Azur of vul maar in…) wat ben je mooi! Dat soort (irritante) leuzen zie ik eronder staan. Op insta, op Facebook. Waar deze welvaart zonder enige gêne door jou en mij de ether in geslingerd wordt.
En ja dat wil ik! Dat IS genieten en toch….. Het is ook zo weer voorbij. En dan nu: die zomer van 2020.
Lekker kamperen
BAM, corona! Een persoonlijke beurscrash hier in Amersfoort. Hmmm, toch maar een jaartje niet naar de villa? Financieel verstandig en wellicht ook gedoe als corona weer oplaait. We blijven thuis. Totdat schoonpapa oppert dat we de camper van hen eens mogen uitproberen. Lang geleden had ik die gezien. Een enorm ding en in mijn geheugen had ik er een grote Amerikaanse hot shot van gemaakt. Blijft wederom een ernstige tekortkoming: mijn tomeloze fantasie. Ik reed in gedachten mijn Mazda al achterin, in het elektronische luik. Dus ja, gewoon proberen. Leuk!
We halen hem op en rijden naar huis. Hij blijkt wel ietsepietsie anders dan in mijn herinnering. Hij is zeker 20 jaar oud en een stuk kleiner dan ik dacht. Die Mazda kan er niet in en er is geen luik voor auto’s:-). En ook geen radio, geen stuurbekrachtiging en geen airco….
Wat schudt dat ding? Wat kraakt het? Binnen 2 seconden breekt er een slang af, slaat een kastje open en dat kreng zit van onder tot boven onder de schimmel. Niet omdat mijn schoonouders zo vunzig zijn. Maar dat ding heeft een aantal jaar stil gestaan, vocht gepakt en is echt oud. Al snel heet ie Miep Bejaard en na 23 uur gewoon: K..-Camper.
Maar goed, na een aantal preken tegen ons nageslacht over tevredenheid afgelopen weken kunnen we ons niet laten kennen. Dus er tegenaan. Poetsen, repareren, lijmen, kopen en inpakken.
Stressss
Ik ervaar redelijk veel stress wanneer ik op voorhand denk aan mijn vent van bijna 2 meter in een camper. Die gaat los man. Die gaat zeuren en zijn kop talloze keren stoten en jammeren en blablabla. En dan de gedachte aan die campings. Misschien heel raar. Maar ik sluit me het liefste in mijn vakantie volledig af van de buitenwereld. Geen mensen, geen gezeur, geen verplichtingen, niet sociaal, heerlijk! Normaal ben ik ook bekaf als ik op vakantie ga. In staat tot moord (bijna). Dit jaar is dat anders door mijn nieuwe (gedwongen) parttime werkende leven. Ben best relaxed. Mijn grootste angst is trouwens: borrelen. Dat die mensen op de camping contact willen, of nog erger: samen borrelen. IEEEEEEUW. Dat wil ik alleen thuis met vrienden.
Maar goed, niet zo zeuren. We gaan op pad. Naar Normandië.
Zomaar een greep uit onze ervaringen
Ik heb zeker 322 keer GVD gehoord omdat die sukkel zijn handen, voeten, hoofd, werkelijk alles overal aan stoot. Het is in elk geval geen ezel dus. Dan ben ik zeker 4 kilo afgevallen door het getril van die bak. 4 uur trillend naar Etretat, daarna 4 uur doorgeshaked naar Honfleur, kotsend van het getril door naar Omaha Beach. Mijn hoofd vertoont gelijkenissen met Beatrix. Nou ja, de haardracht dan. Door het rijden met open ramen.....i.p.v. de airco.
Omaha beach: Daar komt mijn eerste lesje. Hoe durf ik zo te zeuren? De moed van die mannen! D-day. Wat een helden, wat een gruwelijke taferelen. Wat mogen we dankbaar zijn. Voor vrijheid! Voor de rammelende camper, voor alles.
Dan de WC. Echt top zo’n geval in je camper. Behalve dat dat ding als een tsunami te keer gaat en heen en weer schudt bij IEDEREEN die een keertje ”moet” in de nacht. Nachten niet geslapen dus. Wel geworsteld en gesport door effectief uit die smurfenbedjes over manlief of andersom heen te klimmen. Vrees dat ie daar ook een paar blauwe plekjes door heeft.
Overal heen gefietst want als die Miep Bejaard eenmaal stond en recht stond met het luifeltje uit dan gaan we echt de poten niet indraaien en alles weer vastzetten. Hup op de fiets Frankrijk door. En dat is waanzinnig. Waanzinnig leuk en ook waanzinnig gevaarlijk langs de snelweg (soms). Jammer van die 3 lekke banden per dag, Alhoewel ik nu binnen 5 minuten een band kan plakken!
Maar heel eerlijk. Je gelooft het nooit: ondanks al die blauwe plekken, trilsyndromen, schimmels, scheldpartijen, lekke banden en chemische toilet lozingen: we genieten! Gewoon genieten. Met een kleine g. We vinden het leuk. Lekker in je ouwe kloffie op zo’n campingstoel. Beetje loeren naar de buren, lekker wijntje in de hand. Boekjes lezen. Kids zijn continue in de weer en ik heb geen 1 keer gehoord; wat moet ik doehoeeeen? En als we het niet meer leuk vonden dan draaiden we poten weer in en reden gewoon een stukkie door.
En die grote levensles dan? En die Südwind?
Op de terugweg doen we al trillend en rammelend een evaluatie. Best leuk eigenlijk. Is ook nog heel betaalbaar, Normandië zeer indrukwekkend mooi. Wat een verwende krengen zijn wij eigenlijk geweest de afgelopen jaren. Waarbij ik benadruk dat dat ook geweldig was. Dat het kon. En het was mooi. En ik was heus wel dankbaar. Maar het nare is dat je andere zaken kan gaan “uitsluiten”. Dat je gaat roepen: “Kamperen, oh neeeee, dat wil ik echt noooooooit.” Dat is wat welvaart ook met mij deed, wellicht met jou deed of doet. Deze zomer was voor mij een lesje in tevredenheid. Als ik 80 mag worden, kijk ik terug en ik denk niet dat ik mij perse weet te herinneren of ik in een luxe villa zat of in een camper of zelfs in een tent. Wel hoe het is om te genieten. Gewoon genieten. Met een normale g. Hoeft ook niet perse op Facebook. Hoeft ook niet duur te zijn. En met mensen om je heen die er toe doen.
Dankjewel coronatijdperk, voor wederom een nieuw inzicht. Zal dit het laatste lesje zijn?
Ps. We kwamen na 12 dagen op dinsdag terug. We hebben nog een paar dagen vrij. Je gelooft het nooit: we gaan caravans kijken. We gaan het gewoon nog eens doen. Met de KNAUS Südwind. Wel één met bedden van 2.10 meter, WC, airco (kan dat?) en bluetooth audiosysteem en op een camping met privé sanitair (dat bestaat: echt waar!).
Het blijft tenslotte wel vakantie :-)