Zondagavond, een berichtje: mijn training gaat toch niet door morgen. Nederland werkt thuis. Niet noodzakelijke bijeenkomsten worden beperkt. Dat treft mij wel. Dat gaat namelijk over mijn grote passie: mijn werk. Door 1 klein minuscuul virusje, krijgt het een nieuwe lading: mijn werk is iets dat “niet noodzakelijk” is.
Na 15 jaar te hard en te veel te hebben gewerkt (echter met groot plezier en passie) sta ik maandagochtend, tot mijn eigen verwondering, “volkoren pancakes” te serveren als ontbijt.
Alsof we met iets heel leuks bezig zijn? Een vakantie? Ik heb nog net mijn schort niet aan om dit huiselijke tafereel te illustreren. En ben ik nu juf “Annie” die een planning tekent en vol goede moed met thuisonderwijs start. Normaal gesproken scheur ik (meestal) rond half zeven ergens over de Nederlandse snelweg omdat een trainer natuurlijk NOOIT te laat mag zijn.
Rust in de tent
Gedurende de dag komt er een soort rust over me. Wat fijn eigenlijk, zo thuis werken en schoolwerk doen met zijn viertjes. Geen stress, geen sportspullen die kwijt zijn, geen sport en taxidiensten überhaupt. En het is ook echt samen heel gezellig. Zou dit virus een teken zijn? Moeten we meer rust nemen? Heb ik al die jaren niet genoeg genoten van het gezin? Het samenzijn? Of zit ik in fase 1 van de rouwcurve: Ontkenning? Alles komt vast weer goed en nu even genieten van meer rust?
De week vordert en er gebeuren hele gekke dingen met me. Ik heb afgelopen week zelfs elke avond met het gezin een wandeling gemaakt door de polder. Ik, die normaal liever (of is het verslaving?) weer achter de laptop kruip wanneer de kinderen op bed liggen. Ben trouwens als “juf Annie” wel een paar keer uit mijn ‘plaat’ gegaan inmiddels. Pfffff, ik zie nu precies wat er soms misgaat met de inzet van mijn kind. En wat voor energie het kost om echt goed onderwijs te kunnen geven. Eerlijk gezegd: dat kan helemaal niet met 25 -30 kids? Toch?
Ik heb tussendoor ook nog een aantal coachgesprekken en video-overleg staan. Die doe ik nu via ZOOM. Dat gaat best. Ik overleg met mijn collega’s wat we doen met het verzoek van vele klanten die nu niet willen trainen. We zijn er binnen 1 minuut uit: we moeten elkaar helpen, natuurlijk vooral onze klanten. En dus mogen ze gratis verzetten tijdens de Corona-maatregelen. Of ze kunnen de training online volgen. Dat hebben we binnen een paar uur uitgevist. Ook dat is best te doen. Gewoon even wennen.
Voor niets gaat de zon op?
Klanten vinden het soms heel tof van ons. “Natuurlijk plannen we jou/jullie zo snel mogelijk weer in. We vinden het echt heel rot voor jullie.” En anderen vinden het heel gewoon dat we aanbieden dat ze niet hoeven te betalen voor werk wat binnen nu en 30 dagen afgezegd wordt. Sterker nog, ze geven al hints dat er ook nu wel een kostenbesparing zal komen. De vraag is nog ze dan nog wel budget hebben voor ‘dit soort activiteiten’. Ik spring dan, heel even maar en echt heel kinderachtig, naar fase 2 in de rouwcurve: Kwaad worden. Ik heb namelijk per maandag 16 maart min of meer geen inkomsten meer……. Heel menselijk dat niemand daar iets over zegt of vraagt alleen doet soms wel even pijn. Ik ben zelf namelijk vaak echt begaan met de ander.
En kan je na 1 week ellende al weten dat je voor Q3 geen budget meer hebt voor het eerder genoemde “niet noodzakelijke” in dit leven? En zijn dat dezelfde mensen waar ik altijd zoveel extra (gratis) voor heb gedaan? Altijd weer een vrije dag voor ingeleverd? Of zelfs een vakantie voor heb opgeofferd? Haha, gelukkig kom ik er op tijd achter dat ik me over dit soort dingen heen moet zetten. Iets met je slachtoffergevoel uitzetten.
Stel je niet aan dus!
Het lijkt hard en natuurlijk mag je even lijden maar gelukkig kom ik al snel in de 4e fase: Accepteren. Dit is wat een crisissituatie doet. En dat is ook het lot van je vak. Niet zo sterk als onze ‘vriend’ Wiebes dat schetst. Maar hé, dat was vast niet zo bedoeld en beetje onhandig geformuleerd. Iedereen werkt met man en macht aan overleven en “regeren is dan ook vooruitzien”. Die man moet ook op de centen letten natuurlijk. Alleen tot nu toe trof het mij nooit. Ik ben ACT gestart in 2009, dat was pas een crisis (dachten we) en het werk kwam toch in overvloed. Mijn/onze visie is altijd geweest: doe maar normaal met je tarieven en aanpak en blijf eerlijk zakendoen! Dat duurt het langst en dat heeft ons veel klandizie en super waardevolle relaties opgeleverd. We overleven dit ook wel weer en wellicht kan ik me in de tussentijd nuttig maken en beetje innoveren op bepaalde vlakken:-).
Ik heb daarom deze week ook mijn eerste CORONA-boodschappen op de stoep gezet bij mijn getroffen familieleden. Het is natuurlijk niet zeker corona. Maar je mag in elk geval met koorts en hoesten niet naar buiten. Natuurlijk hadden ze ook zelf boodschappen kunnen doen via de APPIE of PICNIC. Alleen vreemd genoeg zijn die er nu even niet meer voor hun vaste klanten. Die zitten vol. Tot 1 april geloof ik. En bekijk even mijn foto van de lege schappen. Ik hoop dat de verse groente niet in de GFT-bakken verdwijnt. Kan je zoveel verse groenten eten, rare hamsteraars????
Mooie dingen, rare dingen en ook ergernissen
Anyway: En de wereld is dus even veranderd. Mensen zijn onbegrijpelijk, fascinerend, irritant, lief en toch ook weer egoïstisch. Prachtige initiatieven ontstaan in de buurtapps, mensen bieden aan anderen te helpen. Pubers bieden zich aan als oppas, om vervolgens toch weer met aantal kids, samen te scholen:-). Wij wandelen elke avond nu een uur door de polder als gezin en vinden het nog leuk ook.
Wij volgen met zorg het nieuws en de toespraak van Rutte. Mooi gedaan! En dan die arme minister Bruins die ook met man en macht werkt voor een goede zaak. We schrikken dat ook hele intelligente vrienden en kennissen de maatregelen niet echt nodig vinden. Ik begrijp dat gewoon niet. Tuurlijk, we overleven corona vast wel maar die kwetsbare mensen dan? Ik blijf er op reageren mensen, pas je gewoon voor nu even aan! We horen de eerste hele gruwelijke berichten van mensen (viaviaviavia) die overleden zijn aan corona en niemand mocht afscheid nemen……We lezen over de milde klachten die je kunt hebben. We vragen ons af of we het dan al niet gehad hebben? We lezen ook gruwelstory’s die ervoor zorgen dat je de 1,5 meter goed in acht wil nemen. We bellen onze 80+ ouders met regelmaat omdat we echt niet langs durven gaan en ze zijn nu best wel alleen.
Maar ergens blijven we vooral heel veerkrachtig en voel ik ook dat we dit wel gaan overwinnen. Natuurlijk ook qua werk, alleen is de invulling nu nog niet helemaal duidelijk. Niemand weet het. Voorlopig steun ik graag ondernemersinitiatieven en koop ik morgen een kistje fruit hier in de wijk bij een getroffen Horecabedrijf. Ik wil ook wel helpen, echt helpen, zonder commercieel gewin. Ik weet nog niet goed hoe en waar, maar ook dat komt wel op mijn pad. Voorlopig bied ik me aan als hulp bij mensen die het even nodig hebben (Boodschappen? Even ZOOMEN ter afleiding?) en stort me vol overgave in mijn werk van juffrouw Annie:-).
Sterkte mensen, pas goed op jezelf en op een ander. Volgende week weer even verder kijken……
fijn weekend!