Ja hoor, hij is er! De avondklok. Eindelijk. Na wekenlange stemmingmakerij, speculaties, gevoeligheden, gezeik, gezeik en nog eens gezeik.
De komende 12 maanden zijn er geen puppies meer te krijgen. Want nu wil iedereen helemaal een hond. Maar niet getreurd: over 2 jaar zijn er genoeg lieve hondjes met verlatingsangst en problemen in het asiel die een warm nestje zoeken. Nog even geduld hebben dus.
Liever een avondklok dan juf Annie
Ikzelf ben de weg een beetje kwijt. Wellicht door dat thuisonderwijs. Juf Annie is weer terug en eerlijk gezegd ben ik niet zo trots op mijn vaardigheden als juf Annie. Het schuim golft uit mijn mondhoeken. Mijn geduld is ZERO. Ik kijk soms in de spiegel en zie dan een soort heks. Met een verwilderde blik, wild haar en een enorme frons tussen mijn ogen. Wat is er gebeurd?
Het is nu echt heel anders. In maart donderde mijn agenda in elkaar en zakte ik in een roze bubbel van verplichte rust. Nu is ie weer aardig vol, alhoewel geheel online. En daarnaast ben ik ook een uur of 5 per dag juf Annie. En dan eentje van de oude stempel geloof ik. Ik vind dat je gewoon je best moet doen en als je de hersens hebt, ff het beste eruit halen. Ik ben ook een groot voorstander van complimenten geven. En dan ook nog complimenten op de “inzet” die je toont. Alleen…….hoe doe je dat wanneer je leerling GEEN zin heeft????
Dagindeling
Ik sta tegenwoordig op, dan eerst een uurtje oppervlaktes berekenen (ongeveer 2 ontploffingen), dan een online workshop of een afspraak (heerlijk, RUST!), weer even naar beneden waar mijn kind bijna wordt vermoord door de andere leraar omdat het kofschip na 200 keer herhalen niet beklijft…Tip: bij woede klinkt FOK-schaap leuker.
Kind dreigt ondertussen met de kindertelefoon:-). Ik denk dat ik het nummer maar op de koelkast ga plakken.
En hop naar boven voor een online call. In de avond loop ik (soms) mijn 10.000 stapjes (binnenkort dus heen en weer in de tuin) of sloof me uit met een work-out.
En dan mijn heerlijke momentje: in bed met een aflevering van de Crown. Die had ik bewaard voor mezelf (Na “The Restaurant” en “Lupin” want daar ben ik nu helaas doorheen). Ik heb trouwens ook oprecht te doen met Charles.
Waarom dan de weg kwijt?
Ik begrijp het gewoon niet meer. In ongeveer HEEL Europa is er een avondklok. In Engeland geldt zowat code ZWART. In Amerika denken ze nog zeker 8 maanden nodig te hebben om überhaupt enige controle te krijgen….
En wij? Wij laten een regering onder hoge (politieke) druk aftreden tijdens een pandemie. Wij praten daar vervolgens 3 volle dagen over. En wellicht ten overvloede: ik begrijp heel heel erg goed dat er grove fouten zijn gemaakt. Door iedereen. Kabinet, Belastingsdienst, de Kamer. Alleen het is, volgens mij, nu NIET de tijd voor symboolpolitiek wanneer een regering toch al over 2 maanden wordt vervangen.
Daarna zagen we nog 3 dagen lang de poten onder onze premier vandaan. Lukt niet. Dus dan pakken we het volgende item. We mekkeren verder over een avondklok.
Koppen in de krant met “jongeren door avondklok en lockdownmaatregelen in een depressie” verschijnen overal. Maar kom op! Die avondklok maakt echt niet meer het verschil. De oorzaak van mentale problematiek bestond al en of je een uur eerder naar binnen moet, maakt in dat geval niet meer uit. Voor de politie ja! Die mag even zwaar zuchten.
Circuspolitiek
Waarom maken we er zo’n circus van. Of beter: ze. Daar in Den Haag. Zijn we nu trots op ons half uurtje “winst”? Misschien levert dat stemmen op in maart als we nu onze spierballen laten zien? Alleen… het gaat toch om het resultaat?
En dit zijn toch onze volksvertegenwoordigers? Moeten ze dan niet onze mening vertegenwoordigen? Uit verschillende peilingen blijkt dat het merendeel van Nederland achter onze premier staan (ongeacht welke partij we normaal stemmen). Ook blijkt dat ruim 50 % van de PVV-achterban voor een avondklok is. En überhaupt 62 % van heel Nederland. Ik snap er niks van. Wanneer ik het Kamerdebat volg, lijkt heel Nederland tegen te zijn. En het lijkt ook of we massaal Mark willen dissen. Maar is dat wel zo?
Een nieuw land met zon, zee en geen onderwijs :-)
Ik ben het dus even kwijt. Ik neig naar een nieuw land. Met een nieuwe cultuur en een eigen taal. Een taal en mentaliteit die ik begrijp. En ook geen onderwijs meer. Gewoon lekker op het land werken, eigen sla verbouwen en ruilen voor een stukje koe met de buurman. Dat wil ik!
Ter inspiratie heb ik daar een aardige film over gekeken op Netflix. Heel geinig en waar gebeurd: L’incredible storia dell’Isola delle Rose (Rose Island). Een aanrader. Vooral ook vanwege de reactie van de gevestigde politieke macht…
Vandaag nog een wandeldate op 1,5 meter met een klant en dan weekend. Hoe leuk is dat? Dat kan dan weer wel. In dit bijzondere gekke land.
Een fijn weekend!